Rian ging met het Summercamp USA programma van Travel Active naar Amerika en werkte daar een aantal maanden op een Summercamp. Lees hier hoe zij dit avontuur ervaren heeft.

En daar sta je dan op Schiphol, helemaal bepakt en bezakt om op weg te gaan naar de andere kant van de oceaan. Want je wilde er nu eenmaal even tussenuit. De zenuwen gieren door je lijf. Wat is dit spannend. Was dit wel de juiste beslissing?
Wanneer je in gesprek raakt met andere summercamp mensen en over ‘ jou camp’ vertelt, ben je gelijk weer in je element en er helemaal klaar voor. Kom maar op vliegtuig, kom maar op NY, kom maar op camp. Niks zenuwen, je gaat er gewoon voor. Het gaat een geweldige zomer worden!

En dat was het ook. Eerste de reis naar NY, dan vanuit NY naar je camp en dan kan het avontuur beginnen. Ik was als eerste op camp. Als aller-, allereerste. De eerste paar dagen heb ik alleen met de director doorgebracht en heb ik veel tijd gehad om het camp te ontdekken en om me voor te bereiden op het echte werk: waterfront director. Echt duidelijk richtlijnen waren er niet. Na een hele ontdekkingstocht moet ik helaas al weer gaan. Ik ga een lifeguard cursus doen op het sistercamp. Lekker zwemmen in de open lucht.. Helaas regende het en werd het dat weekend niet warmer dan 16 graden. Daardoor bleek dit wel een goede teambuilding les voor alle waterfront staff. Want deze cursus had ik samen met mijn collega’s. Maar we zijn allemaal met vlag en wimpel geslaagd.

Als bikkels keerden we terug op camp en werden we verwelkomd door heel wat nieuwe en returning staff. Gelukkig wat meer mensen! En precamp kon gelijk beginnen. Dit zijn 10 dagen waar je veel leert over het camp, elkaar en heel veel schoon moet maken. Je leert wat wel en niet mag, hoe de dagindeling er uit ziet en wie je aanspreekpunten zijn op camp. En aan het eind van precamp is iedereen kapot. Het is maar goed dat we dan een weekend vrij hebben! Van vrijdagmiddag 4 uur tot zondagochtend 11 uur konden we gaan en staan waar we wilden. Helaas moest ik nog heel veel doen, dus echt weg kon ik niet. Ik bracht het weekend door met roosters, lessonsplans en alle andere adminstratie. Maar gelukkig zaten de andere directors in hetzelfde schuitje.

Dan de eerste echte week. Doordat ik in het weekend gewoon had doorgewerkt was ik gelukkig goed voorbereid op Dag 1. Het voelde als de dag des oordeels. Hoewel je natuurlijk wel wat geoefend hebt tijdens precamp, zijn 200 kinderen toch wel anders dan een stuk of 50. Je leeft van uur tot uur. Het begon met het ontbijt in de dining hall. Eindelijk was deze eens goed gevuld, en wat een heerlijk geluid is dat toch. Allemaal vrolijke en actieve kinderen aan het ontbijt in plaats van een grote tafel met nog-niet-zo’n-wakkere counselors. Na het ontbijt moest ik zo snel mogelijk naar het waterfront. Om 9 uur zouden we namelijk beginnen met swimtest afnemen bij de eerste groep. Dit moeten kinderen doen om in een bepaalde groep ingedeeld te worden voor de zwemlessen. Hier zouden we dus de hele dag aan kwijt zijn. Om 12 uur hadden we lunchpauze, daarvoor gingen we terug naar de dining hall. Alweer kipburgers. Dat is het enige waar ik al die tijd niet aan heb kunnen wennen; het liefst drie keer per dag warm eten (geef mij maar brood). Maar goed, vies is het niet. Dus snel eten, de middag voorbereiden en terug naar het waterfront. Want opnieuw swimtests, swimtests, swimtests. Na afloop hiervan ging de rest van de staff terug naar hun groep en kon ik de groepen en roosters voor de dag daarna maken. Want de volgende dag kregen ze tenminste echt zwemles! Met de administratie van de swimtests en de voorbereidingen voor de dag daarna, ben ik nog de hele avond bezig geweest. Rond half 1 kon ik in weer fijn in mijn eigen bed kruipen om de volgende dag weer fris en fruitig aan de zwemlessen te beginnen. De volgende dag dezelfde routine, maar nu in plaats van swimtests echte zwemlessen. En dat is zo leuk! Als je ziet hoe snel kinderen vooruitgaan en hoe leuk ze het vinden om nieuwe dingen te leren… Dat is echt prachtig. En ’s avonds, als de kinderen in bed liggen, kun je weer de roosters maken voor de dag daarna en al het andere (doelen doornemen, bestellingen nakijken, lessonplans nakijken, etc.). Soms was ik ’s avonds ook on taps. Dat betekende dat je rond camp fietste of liep en keek of alles rustig was, overal de lampen uit waren en of er geen problemen waren. Als er problemen waren, konden counselors je hulp vragen. Dit kon van alles betekenen: liedjes zingen voor een meisje dat heemwee heeft, een contract opstellen voor een kind dat problematisch is in de groep of bijvoorbeeld wat eten brengen. En dan ga je slapen, met je walkie talkie naast je hoofd, in het geval ze je nodig hebben. Maar dat is gelukkig zelden het geval.

Zo leef je dus eigenlijk van dag tot dag en dat is eigenlijk best lekker. En als je op de laatste dag van je sessie bent aangekomen, wordt die afgesloten met een groots closing campfire. Alle counselors en directors vertellen daarbij hun “remember when’s…” en we zingen liedjes. Want zingen doen ze graag op camp. Voor het ontbijt en tijdens het dessert en dan nog op elk ander mogelijk moment. Maar, toegegeven, dat is eigenlijk best heel leuk.

Na twee weken was er zo’n closing campfire en de dag daarna betekende dat je zo snel mogelijk moest opruimen en schoonmaken en klaarmaken voor de volgende sessie zodat je toch een vrij weekend hebt. Dan was je om 4 uur klaar en op zondag om 11 uur moest je weer fris en fruitig klaar staan, want dan komt de nieuwe groep kinderen. Ook wel heerlijk hoor, zo’n weekend vrij!

En wat kan ik nog meer vertellen? Hoe ik fietste door de dining hall om een kitchen raid te voorkomen en de kinderen renden voor hun leven? Hoevaak ik heb geantwoord “it’s a lake” op de vraag of er vissen in het water zaten? Hoe we kinderen tijdens het weerbericht op de ochtendradio hebben wijsgemaakt dat het echt ging sneeuwen die dag? Hoe we dag in dag uit elk uur hetzelfde liedje hoorden/zongen: “ if you’re bouncing you’re not walking hold the rail, right side… If you’re bouncing you’re not walking hold the rail, right side… If you’re bouncing you’re not walking and you really should be walking if you’re bouncing your not walking hold te rail, right side!”. Hoe geweldig het is als een kind iets doet waarvan ie zelf zegt dat ie dat niet durft of kan? Of wil je weten hoeveel vissen je op een dag kunt vangen? Hoe je 7 uur op een rivier kunt doorbrengen zonder ook maar een kilometer vooruit te komen? Hoe het is om aangevallen te worden door een hert en stinkdier? Hoe slaap kindje slaap een diepzinnig liedje kan worden? Of misschien wil je weten hoeveel french toast sticks een meisje van 13 op kan eten? Hoe gevaarlijk het is om heel snel door een donker bos te fietsen zonder licht (want een licht op een fiets is blijkbaar heel grappig…)? Hoe leuk het is als alle kinderen in de dining hall opstaan en helemaal uit hun dak gaan op don’t stop believing – glee version? Hoe heerlijk cookie dough is, en dat het nog beter smaakt als je het net uit de vriezer gestolen hebt? En hoe je verliefd kunt worden op een plek en elke zomer terug wilt keren…

Ik kan je wel een miljoen redenen geven om op summercamp te gaan (al is het maar om een antwoord te krijgen op bovenstaande vragen), maar je moet het eigenlijk maar gewoon zelf ontdekken.

Op naar Summercamp 2011!

Groetjes,
Rian Hulscher