Boerderijwerk Zwitserland

De keuze voor Zwitserland was niet zo moeilijk. Ik wilde graag op vakantie zonder mijn ouders en het leek me een leuke ervaring om in het buitenland te werken. Bovendien was ik nog te jong voor een ander project via Travel Active. Ik vroeg een vriendin mee, Anne Maart, zodat ik niet helemaal alleen zou hoeven reizen en samen hebben we ons aangemeld. Een paar dagen later kreeg ik al bericht! Ik was geplaatst bij de familie Buchwalder in het dorpje Liesberg. Het was een biologisch bedrijf, ze hadden koeien, poezen en een hond, verbouwden fruit en hadden een kaasmakerij. Nadat ik telefonisch contact had gehad met de moeder van de boer kreeg ik de kriebels voor de reis al echt te pakken.

Twee maanden later begint het allemaal. Ik pak m’n tas in, wat nog een heel gedoe is, want welke broek zit nou lekker genoeg om in te werken? Op de dag zelf gaan we al vroeg weg. Anne Maart en ik reizen overdag en we doen er zo’n negen uur over. Als we in de laatste trein zitten, zijn we allebei heel erg zenuwachtig. We blijven het liefst zitten als we bij de juiste halte zijn. Met het hart in onze keel stappen we toch maar uit.

Na even wachten komt de vader(Sepp) van mijn boer aan. Ik ga met hem mee in de auto op weg naar de boederij. Het is best een eindje rijden en vooral het laatste stukje, omdat het een smal bergpaadje is. Als we er zijn, maak ik kennis met de rest van het gezin: moeder Ruth en boer Florian. Ook zijn er nog twee jongens die net als ik ongeveer een maand helpen op de boerderij. Verder is er de hond, Tina, die na veel blaffen bij mijn aankomst toch heel lief blijkt te zijn, en een heleboel poezen.Er zijn ook wat jonge poesjes en het is leuk om daarmee te spelen. De familie is erg gastvrij en ik voel me goed om m’n gemak. Een week na mijn aankomst komt Andrew terug van vakantie. Hij is in vaste dienst op de boerderij en hij komt uit Nederland. Hartstikke handig, want als ik er in het Duits even niet uit kom, kan hij me helpen.

In de loop van de dagen leer ik veel nieuwe dingen. Het begint met fruit plukken, daarna een weide hooien die erg schuin loopt, ik leer welke planten je in de weide kan laten staan en welke giftig zijn voor de koeien en er dus uit moeten. Ik leer om te werken met een zeis en hoe je een tractor repareert! Florian maakt ook kazen en daarmee staat hij op de markt in een dorpje verderop. Hij vertelt dat hij een week op vakantie gaat en dat er dus de volgende week een vervanger moet zijn op de markt. Hij vraagt of ik het wil doen. Het lijkt me leuk, maar ik twijfel wel.

In het gezin praten ze nu Hoogduits voor mij en dat gaat me goed af. Maar de rest van de mensen hier praat Zwitsers-Duits. Het is echt ontzettend moeilijk om te verstaan. Florian stelt voor dat ik gewoon meega om te kijken wat ik ervan vind en daarna beslis. Het is heel gezellig op de markt en we besluiten dat Ruth mij volgende week kan helpen.

Wat ook heel bijzonder is, is het melken van de koeien. Ik word de stalhulp en dat houdt de eerste dag in dat ik alles schoonmaak wat er gebruikt wordt (denk aan: melkmachines, melkbussen). De tweede dag vraagt Florian of ik ook een koe wil melken. Ik zeg dat ik dat nog niet durf. De beesten zijn namelijk hartstikke groot en bewegen best wel. Het is best spannend om daar op zo’n krukje met één poot tussen te gaan zitten. Een paar dagen later is het dan toch zover. Ik ben een beetje over m’n angst heen en ik ga wat onwennig tussen de koeien zitten. Florian legt uit wat ik moet doen en ik probeer het. Na een paar keer proberen krijg ik m’n eerste straaltje melk uit de uiers! De dagen erna gaat het steeds beter en raak ik helemaal over m’n angst heen. De laatste twee weken melk ik zelfs de helft van de koeien en ik vind het heel leuk om te doen.

Wat is Zwitserland zonder jodelen? Dus ga ik mee naar een heus jodelfeest! Ik ga met Ruth en Sepp en als we aankomen lijkt het alsof we in de middeleeuwen zijn beland. Het is ontzettend klein, en werkelijk alles is van hout. Er hangen bloemen aan de houten stammen en er lopen jodelers rond in klederdracht. Het is heel leuk om te zien, maar stiekem moet ik er wel wat om lachen. Als het jodelen begint sta ik versteld van wat het eigenlijk is. Mannen die ontzettend hoog kunnen ‘zingen’ en dan in een heel hoog tempo wisselen van kopstem en gewone stem.

Als ik na een maandje weer weg ga, moet ik huilen. Ik heb het zo ontzettend leuk gehad en de familie was zo gastvrij, dat ik het moeilijk vind om afscheid te nemen. Ik heb heel veel geleerd en gedaan en zo ontzettend genoten van dit leven. Ik had hartstikke graag nog veel langer gebleven.

Groetjes, Noor Bosch