Mijn boerderij-avontuur in Zwitserland!

Vrolijk in het Duits babbelend sta ik met Anja, mijn gastzusje, op het station. We wachten op Heidi, Anja’s moeder en dus mijn gastmoeder. Ik ken Anja nog maar net, maar we praten alsof wel elkaar al een hele tijd kennen; over mijn reis van zeven uur, de boerderij, school, het leven in Zwitserland en het leven in Nederland, enz. Ondertussen kijk ik om me heen. Wat een mooie heuvels! Ze zijn niet eens zo heel hoog, volgens de gemiddelde Zwitser. Maar, voor mij als burger van een land zo plat als een pannenkoek, zijn ze veel hoger dan molshopen.

Na een tijdje komt Heidi de heuvel afgescheurd met de witte bus. Haastig stelt ze zich voor en verontschuldigd zich dat ze wat later is. Er waren nog klanten in de boerderijwinkel en die moesten geholpen worden. We laden mijn groot koffer en rugzak in het busje en rijden de heuvel op. We komen langs een paar boerderijen. Die zien eruit als een plaatje uit de reisgids. Luiken, groot en veel hout, dat zijn de steekwoorden. Na vijf minuten komen we in het gehuchtje Liebewil terecht. Dit ligt bovenop de heuvel en heeft rond de 30 huishoudens. Er is alleen één kleine winkel die buiten zaterdagmorgen maar één uur per dag geopend is. Een kerk of café is er niet.

Eenmaal op de boerderij aangekomen geeft Anja me een rondleiding door de, in mijn ogen, reusachtige boerderij. Ook wordt ik voorgesteld aan de aardige Bastian en de stille, rustige Tobias. De broers van Anja. Ik ontmoet Rueddi, mijn gastvader die net als Grossvati altijd in is voor een grapje. Ook ontmoet ik de lieve Grossmutti met haar verhalen over vroeger. Ik vind haar direct aardig. Op de boerderij ben ik niet de enige “Praktikant” zoals ze dat daar noemen: Mirka en Christoff uit Polen werken er ook.

Nadat we genoten hebben van het overheerlijk, typisch Zwitsers avondeten (ik ben blij, dat er nog vele zullen volgen) verzamelen we ons aan de zijkant van de boerderij. Met Bastian, Tobias, Christoff, Mirka en de hond Nathalie lopen we een stuk verder de heuvel op. Terwijl we over het pad met grind lopen praat ik met Mirka over onze familie thuis. Nathalie (afgekort Nette) zit een kat achterna en de jongens eten wilde aardbeien uit de berm. We gaan van de weg af, onder een schrikdraad door, de wei in. Daar vervolgen we onze weg terwijl we zorgvuldig de ”koeienvlaaien” mijden. We komen langs een korenveld en plukken ieder een strengel graan die we, als echte boerenjongens en boerenmeiden, in onze mond steken om er op te kauwen tijdens het lopen.

Als we bijna boven zijn staan we stil. Ik kijk eens goed om me heen. Voor me zie ik de zon langzaam achter de heuvels verdwijnen. Aan de andere kant zie ik in de verte de Jungfrau met haar witte, besneeuwde toppen. Ik haal diep adem en doe mijn ogen voor een moment dicht. Ik luister, maar ik hoor niets. Iedereen staat stilletjes te genieten, net als ik. Ik hoor alleen de vogels, die kwetteren. De wind, die zachtjes speelt met mijn haar. En verder, niets…. Langzaam open ik mijn ogen weer. Even denk ik dat ik droom, maar als ik in mijn arm knijp kom ik er al snel achter dat het de werkelijkheid is waarin ik me bevind. Een gevoel van intens geluk tintelt door mijn hele lichaam. Ik voel me zo vrij als de vogels in de lucht. “Dit is het!” denk ik. “Dit is hét Zwitserse boerenleven! Het grootse avontuur waar ik me zo op verheugd heb is nu dan echt begonnen. ”Zoals ik daar sta, samen met mijn nieuwe familie. Omringt door de prachtige, zuivere natuur weet ik“ dit word een vakantie om nóóit te vergeten!”

Stefanie Vogels