Suzanging met het Work & Travel Programma naar Australië. Ze is een onvergetelijke ervaring rijker! Uit haar reisverhaal blijkt waarom dat zo is.

Ik wil nog niet studeren, 6 jaar middelbare school en 8 jaar basisschool, het is wel even mooi geweest. Studeren kan altijd nog, reizen niet. Straks ben je te oud voor een Working Holiday Visum voor Australie. Dat wil ik namelijk, een jaar lang werken en reizen in het eindeloos mooie Australie. Ze spreken er Engels (wel zo makkelijk) en het is erg populair onder de jongeren (wel zo gezellig). De bijeenkomst van Travel Active heeft me alleen nog maar enthousiaster gemaakt, ik wist het zeker. Een goede organisatie als back-up en een leuke groep om de eerste week mee door te brengen. Nu alleen paps en mams nog. Vooral de zekerheid van Travel Active, die 24 uur per dag voor je klaar staan, alle belangrijke papieren samen met je regelen en een kantoor hebben in Sydney, gaf m'n ouders een rustig gevoel. Even een zomertje hard werken en dan 2 september vertrekken.

Ik ben snel goede vriendjes geworden met Sydney, mijn nieuwe thuisbasis. Binnen een week heb ik en een leuk baantje gevonden en een leuk kamertje in de leukste buurt van deze inmens grote stad, namelijk Bondi. Het voordeel van het visum is dat ik mag werken en daarvoor dus betaald krijg, helemaal legaal. Nu kan ik en wonen hier en geld sparen voor mijn toekomstige travels. Tijdens mijn werkperiode in een gezellige lunchroom op Castlereaghstreet, doe Spiros de groetjes als je er ooit mag komen, heb ik de Australische inwoners goed leren kennen. Het zijn zulke vriendelijke, relaxte mensen. Ik word er zelf helemaal relaxed van. De standaard openingszin is inmiddels: ‘hey, how ya going'. Ook zeggen mijn Braziliaanze collega en ik vaak: ‘cheers', ‘Ta', en natuurlijk de gouwe ouwe ‘No, worries'. Want hoe druk de werkende mensen het ook hebben er zijn geen zorgen. Na vier maanden heb ik genoeg Australische dollars verdiend. Het afscheid van mijn internationale vrienden valt zwaar. Ookal komt iedereen ergens anders vandaan, we zitten allemaal in het zelfde schuitje en je maakt snel vrienden voor het leven. Ik heb zoveel van ze geleerd en zal ze niet snel vergeten. Ik kan nu de Braziliaanse samba dansen, Franse crepes bakken, in het Duits een biertje bestellen en ik weet hoe Israelische BBQ smaakt. Maar het is tijd dat ik wat ga zien van het land, wat een stukje groter is dan heel Europa bij elkaar.

Op de planning staan onder andere, Melbourne, Tasmanie en de Oostkust. Ik start met ‘the Great Ocean road' en maak voor het eerst kennis met kangaroes en koala's, een goed begin.

Op Tasmanië beklim ik vervolgens Cradle Mountain en heb ik ‘Wineglass Bay' met open mond bewonderd. Omdat ik geen rijbewijs heb en nog geen vrienden waar ik mee kan reizen, doe ik alles met georganiseerde tours. De ouders zijn inmiddels gearriveerd en samen doen we de Oostkust, een aanrader zeker met je ouders, kunnen ze je weer een keer lekker verwennen. Je leert erg waarderen wat zij eigenlijk allemaal voor je doen. Vanwege de regen aan de Oostkust, besluit ik de gok te wagen en vlieg ik naar Perth. De Westkust is in een woord waanzinnig! Veel minder toeristisch en er zijn nog veel onontdekte diamantjes. Zoals het prachtige Karinjini NP, waar we elke dag zwemmen in het helderste water en buiten op een matje slapen, het ultieme outback-gevoel.Ik zie te veel prachtige dingen om op te noemen, maar wat ik niet snel vergeet is de gezelligheid met zoveel verschillende nationaliteiten en de verhalen en liedjes die voorbij komen. Ik heb tranen gelachen, uit volle borst Ierse liedjes gezongen, kampvuren gemaakt, mudcrab gegeten, van rotsen gesprongen en een onvergetelijke tijd gehad. De westkust is een echte aanrader. Mijn reis eindigt vervolgens in het tropische Darwin, waar ik nog even kan genieten van de ontzettende relaxte, aardige, gastvrije, grappige, behulpzame, lieve Australiërs. Hopelijk ben ik een beetje op ze gaan lijken.

Het enige wat ik elke dag weer denk is: ‘Waarom ben ik daar ooit weggegaan?'. Natuurlijk moet het echte leven weer beginnen, maar ik mis Australie zo. Het is fijn om je familie en vrienden weer te zien. Maar ze weten niet waar je het over hebt, ze kennen je nieuwe vrienden niet, ze zeuren weer, alles is weer zo Nederlands en gewoon. Het is flink aanpassen geblazen de eerste weken, maar ik begin steeds meer te realiseren dat ik een waardevolle ervaring rijker ben. Ik zie in wat ik heb geleerd en wat ik daar aan heb in mijn Nederlandse leventje. De stap om nu weer te gaan reizen is heel erg klein, ik heb het gevoel als ik of ik alles aan kan. Ik wilde zelfstandig worden en ik sta nu stevig op mijn eigen twee benen. Mijn missie is geslaagd.

Australie, ik wil je graag hartelijk bedanken dat ik jouw inwoners mocht leren kennen, op jouw bodem mocht staan, in jouw water mocht zwemmen, jouw bier mocht drinken, jouw kangaroes mocht aaien en eten, jouw bergen mocht beklimmen en jouw geweldige impact die je op mij hebt gehad.

Groetjes Suzan