Annika ging met het Work & Travel Programma van Travel Active naar Oostenrijk en werd daar ski-juf! Lees hier het verhaal over haar mega ervaring in Oostenrijk!

Toen ik 8 jaar oud was zei ik altijd al dat ik later ski-juf wilde worden. Dat leek me echt het einde......en dat is het ook!

8 november '05 vertrok ik vanaf Münster met het vliegtuig naar Wenen. Daar heb ik een 2-weekse taalcursus gevolgd. Deze cursus werd gegeven door een aardige vrouw die zelf ook skilerares geweest is, dus ze wist waar ze het over had en kon ons veel vertellen over wat ons te wachten zou staan. Tijdens de lessen werd o.a. de theorie voor de Anwärter-opleiding behandeld (alle nieuwe begrippen) en hebben we de grammatica en werkwoordsvormen nog eens goed doorgenomen. Maar de nadruk lag toch op het praktisch bezig zijn met de taal, dus veel Duits praten en schrijven zodat het je eigen wordt. En dat laatste is ook goed gelukt!

De lessen waren altijd 's middags, dus 's ochtends hadden we alle tijd om de stad te bekijken. Wenen is de stad van Mozart en Sissi, genoeg te zien dus! Aanraders zijn Schloss Schönbrunn (waar Sissi gewoond heeft), de Tiergarten, het Natuurhistorisch museum, UNO-city (van de VN) en het parlementsgebouw. In een van de weekenden ben ik nog samen met onze 2 Spaanse huisgenootjes naar Budapest in Hongarije geweest!

De tijd in Wenen vloog voorbij. We spraken inmiddels allemaal goed Duits en keken uit naar de opleiding in Kaprun, want daarvoor waren we toch gekomen... Met de trein ben ik naar Kaprun gereisd. Bij het Jugendgästehaus aangekomen, waren daar al veel mensjes. Toen de kamers ingedeeld waren snel alles uitgepakt en op naar de ‘welkomstbijeenkomst'. Daar werden ons alle regels en het programma voor de komende 15 dagen meegedeeld. Vervolgens werden we in groepen gedeeld en kregen we te horen wie onze Ausbilder (opleider) zou zijn. In deze groep bleef je de rest van de opleiding. 's Avonds was gelijk de eerste theorieles. Iedereen kreeg een multomap met inhoud van 10 cm! papier met theorie over lawinekunde, EHBO, geschiedenis, lesplannen, bewegingsleer, materiaalkunde en noem maar op.

De volgende ochtend begon de opleiding dan echt. Tijdens de praktijk lessen op de piste doorloop je het hele programma dat je straks ook met je cursisten moeten doen. Dus je begint bij het absolute begin van steppen met je board, glij- en evenwichtsoefeningen en rutschen. Ook werd ons een compleet nieuwe techniek van snowboarden aangeleerd. Alles werd vaak herhaald (wel beetje saai soms) en vooral je eigen kunnen werd geperfectioneerd. Dat moet ook wel, want je leerlingen kijken straks van jou af hoe het moet! Ook werd d'r veel aandacht besteed aan hoe je dingen uit moet leggen en regelmatig moesten we zelf voor leraar spelen.

Zo zag een dag tijdens de opleiding d'r ongeveer uit:

- 6:30 uur opstaan
- 7:00 uur ontbijt
- 7:45 uur skibus naar gletsjerbahnen
- 9:00 uur begin les
- 11:00 uur pauze
- 12:00 uur middag les
- 14:00 uur terug naar hostel
- 16:30 uur theorie 1
- 18:00 uur avondeten
- 19:00 uur theorie 2
- 20:30 uur vrij

Aan het eind van de eerste week kwamen de snowboard examens. Je doet examen in lesgeven, theorie, eigenvaardigheid (carven, ritme wissel en vrije afdaling) en schulefahrten (rutschen, guirlande (halve bochten aan elkaar gerijgt) en driftturn = geslipte bocht).

Voor het lesgeven en de theorie kon je niet zakken. Kreeg je hiervoor een onvoldoende, dan had je gelijk de volgende dag herkansing. Het eigenvaardigheid- en schulefahren examen is een ander verhaal. Iedereen krijgt een startnummer en je wordt beoordeeld door 3 examinators. Omstebeurten moet je naar beneden en om het te halen moet je voor 2 van de 3 afdalingen een positief resultaat hebben.

Nu het snowboarden achter de rug was, begon de skiausbildung. Net als met het snowboarden werd het skiën je ook weer vanaf het begin geleerd. Hoe werken die bindingen, oefeningen op 1 ski, daarna op 2 ski's enz. Zowel het kinder- als het volwassenenprogramma werd doorlopen. Vooral de kinderonderdelen waren erg leuk. We leerden hoe je een kinderweide opbouwt en allerlei oefeningen waarbij veel fantasie gebruikt wordt. We hebben veel gelachen tijdens deze lessen!

Ook bij het skiën werd ons eigen-kunnen in de schulefahrten behoorlijk bijgespijkerd. Voor het examen moest je perfecte pflug en carven-grundstufe bochten kunnen maken (carven-grundstufe is nieuwe naam voor de bijstem-bochten).

De ‘ski-week' vloog snel voorbij, met aan het eind natuurlijk weer examens. Ook nu weer theorie, lesgeven en schulefahrten. Gelukkig werd je eigenvaardigheid niet getoetst, zoals bij snowboarden wel het geval was. De 3 schulefahrten waren pflugbochten, carven-grundstufe in hele bochten en in een guirlande (dat zijn halve bochten aan elkaar gerijgt). Hiervan moest je weer 2 positief hebben om het te halen.

's Middags na de ski-examens was de ‘prijsuitreiking', oftewel kregen we te horen wie z'n dual-anwärter wel en niet gehaald had. Dat was echt een spannend moment. Uiteindelijk hebben van de 65 deelnemers 15 het niet gehaald. Die mogen allemaal in maart terug komen voor de ‘Wiederholungsprüfung' om alsnog te laten zien dat ze het dan wel kunnen.

Achteraf gezien viel de opleiding heel erg mee. De sfeer tijdens de lessen is heel ontspannen, maar je moet wel goed met de lessen meedoen en altijd aanwezig zijn, anders gaat dat in je nadeel werken tijdens de examens. Tijdens de snowboard-ausbildung heb ik een klein ongelukje gehad. Op de laatste middag voor de examens kregen we freestyle les. Tijdens het springen van een 180 landde ik verkeerd, waardoor m'n schouder uit de kom vloog. Ben op de brancard naar beneden gebracht en vervolgens door naar het ziekenhuis. Gelukkig was d'r nix kapot in m'n schouder en hoefde ik ‘alleen maar' 14 dagen met een mitella rond te lopen. Door dit ongelukje heb ik de snowboard examens gemist en de skiausbildung ‘met 1 arm gevolgd'. Gelukkig waren de ausbilders allemaal heel erg behulpzaam en heb ik het ski-gedeelte gehaald. Voor de snowboard examens moet ik in maart terug komen.

Alle opleidingen/cursussen zijn nu achter de rug, so Neukirchen there I come!
De eerste twee weken in Neukirchen waren erg rustig. Beetje bijkomen van de opleiding en de omgeving verkennen. Met de kerstvakantie in zicht kwamen er steeds meer skileraren. Elke dag stond nu ‘schulefahren' op het programma, oftewel skiles voor skileraren. Samen met alle ‘Anwärters' werd ons het hele reilen en zeilen van de skischool uitgelegd en werd er nog eens flink aan ons eigen kunnen gespijkerd. Na de opleiding dachten we wel te kunnen skiën... haha nee dus! In vergelijking met de meeste andere leraren voelde ik me maar een beginneling... Dus heb altijd trouw meegedaan met de ‘kurzschwung en tiefschnee' trainingen!

En dan begint het ‘echte werk'! Als Anwärter begin je vrijwel altijd in Kinderland, dus bij de kindjes die voor het eerst op ski's staan. Zodra een aantal kindjes een pizza kunnen maken (sneeuwpflug) wordt daar een groepje van gevormd en neemt een leraar die mee naar een andere oefenpiste. Ik kreeg al snel m'n eigen kids. Ze leerden snel, na een dag kon iedereen remmen en pflug bochten maken en al snel gingen we naar de sleeplift en verder.

Het eerste groepje dat je krijgt is errug spannend. Alles is nieuw voor je en je bent verantwoordelijk voor alles wat gebeurt! Gelukkig had ik al ervaring met het geven van skilessen (heb op een borstelbaan gewerkt), maar toch gaat in de sneeuw alles anders.
De ‘skischoolweek' loopt van zondag tot vrijdag. Zondags beginnen we altijd met een bespreking. Daar krijg je te horen wat je de komende week voor groep krijgt, ‘Kinderland kindjes' of gevorderden. Krijg je gevorderden, dan moet je bij het voorskiën aanwezig zijn en uit de kindjes die naar beneden skiën een stuk of 12 met het gelijke niveau kiezen. Das de eerste paar keer best lastig.

Per dag geef je 4 uur les, 's ochtends van 10:30-12:30 uur en 's middags van 13:30-15:30 uur. Meestal moet je in de middagpauze met een aantal kinderen ‘Mittagsbetreuung' doen, dat houdt in dat je samen met die kids gaat eten in het kinderrestaurant. Daarvoor krijg je extra betaald, maar je hebt zelf geen moment rust. Elke dinsdag worden er groepsfoto's gemaakt. Deze kunnen de ouders kopen, maar als skileraar krijg je d'r eentje! Heb er 12 in totaal en kijk d'r nog regelmatig naar! Echt een leuk aandenken! Verder is er elke donderdag ‘das Kinderrennen', oftewel een slalomwedstrijdje. Heel officieel met startnummers en elektronische tijdmeting. Na afloop kwam dan de prijsuitreiking en het bezoek van Kogel-Mogel (das een levensgrote teddy beer en de mascotte van het skigebied).

Lesgeven aan kinderen is echt heel leuk, maar kan ook vermoeiend zijn, vooral als je beginners hebt. De meeste kids zijn heel spontaan en vertellen je allerlei verhalen en je maakt de leukste/gekste/raarste dingen mee. Bijvoorbeeld 3-jarige jochies die ‘verliefd op je worden' of kinderen die niet meer willen stoppen met skiën omdat ze het zooooo leuk vinden. Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen, zoals zeurende ouders die niks goed genoeg vinden voor hun kind, of huilende kids die niet van ophouden weten. Aan het begin is het moeilijk om daar mee om te gaan, maar je wordt daar steeds handiger in. Vooral ‘Gummibären' (die krijg je van de skischool) zijn een goed medicijn tegen traantjes ;-).

Naast skilessen heb ik ook veel snowboardles gegeven. Met snowboard maak je veel privé uren en geef je het meest aan volwassenen les. Een aantal keer heb ik een schoolklas of meerdaagse cursus gehad. Vooral de school uit Zeeland zal ik nooit vergeten, zoveel lol hebben we gehad!

Grote voordeel van dat je zowel ski- als snowboardles geven mag/kan is dat je altijd werk hebt, ook in de rustige weken en dat je veel afwisseling in je werk hebt.

Buiten het lesgeven om hoefden we ons ook niet te vervelen. Elke zondagavond gaven we van de skischool een show, met formatie skiën, freestyle en veel vuurwerk. Ook qua après-ski valt er genoeg te beleven. Op de dalafdalingen vind je 5 gezellige hutten en in het dorp zelf 3 Schirmbars. Daar waren we na afloop van de lessen vaak te vinden! 's Avonds hingen we meestal voor de tv of gingen we naar de Alm-bar. Das een café/disco(tje) maar wel super gezellig!

Regelmatig zijn we 's avonds wezen rodelen op de 14 km!!! lange verlichte rodelbaan. Das echt vet, vooral na een stuk of 10 Schnapps. Details over hoe je dan beneden komt wil je niet hebben ;-) Over Schnapps gesproken, aan het eind van een van de dalafdalingen vind je een heuze Schnappsbrennerij. Skileraren zijn een graag geziene gast daar en zonder een aantal Schnapps geprobeerd te hebben kom je daar niet weer weg! Verder wordt er in het hoogseizoen van alles georganiseerd door de plaatselijke VVV, zoals een fakkeltocht op oudejaarsavond, tubegleiten door de hoofdstraat, carnavalsoptocht, skitouren en NICI-kinderfeesten (dan komen alle vriendjes van Kogel-Mogel op bezoek).

Veel mensen hebben me gevraagd waarom ik nou voor Neukirchen gekozen heb (omdat ik eerst een contract in Hinterglemm had). Antwoord is omdat ik kennis wou maken met de Oostenrijkse cultuur en goed Duits wilde leren. Ik was bang dat vooral van dat laatste in Hinterglemm niet zoveel terecht zou komen. M'n Duits (met behoorlijke invloed van het Pinzgauerische dialect) gaat nu nagenoeg vloeiend. Ik heb veel Einheimischen leren kennen en zie nu in dat het leven in de bergen niet altijd even mooi is zoals het tijdens je skivakantie meestal lijkt. Een ander groot voordeel van een relatief klein/onbekend gebied is dat je veel persoonlijker behandeld wordt en dat je iedereen (en iedereen jou) van de pistendienst, liftmedewerkers en in de berghutten kent.

Aan alle leuke dingen komt een eind, zo ook aan mijn verblijf in Neukirchen en aan dit reisverhaal. Ik hoop dat alle toekomstige Oostenrijkgangers een beetje een beeld gekregen hebben van wat hun te wachten staat. Het afscheid nemen van alle mensen die ik daar ontmoet heb was niet echt makkelijk, maar komende winter ga ik voor een paar weken terug!

Ik wens iedereen succes met het aanmelden en wie weet tot volgende winter in Neukirchen!

Groetjes,

Annika Huizinga