Annika wilde altijd al ski-juf worden

Toen ik 8 jaar oud was zei ik altijd al dat ik later ski-juf wilde worden. Dat leek me echt het einde……en dat is het ook!

8 november ’05 vertrok ik vanaf Münster met het vliegtuig naar Wenen. Daar heb ik een 2-weekse taalcursus gevolgd. Deze cursus werd gegeven door een aardige vrouw die zelf ook skilerares geweest is, dus ze wist waar ze het over had en kon ons veel vertellen over wat ons te wachten zou staan. Tijdens de lessen werd o.a. de theorie voor de Anwärter-opleiding behandeld (alle nieuwe begrippen) en hebben we de grammatica en werkwoordsvormen nog eens goed doorgenomen. Maar de nadruk lag toch op het praktisch bezig zijn met de taal, dus veel Duits praten en schrijven zodat het je eigen wordt. En dat laatste is ook goed gelukt!

De lessen waren altijd ’s middags, dus ’s ochtends hadden we alle tijd om de stad te bekijken. Wenen is de stad van Mozart en Sissi, genoeg te zien dus! Aanraders zijn Schloss Schönbrunn (waar Sissi gewoond heeft), de Tiergarten, het Natuurhistorisch museum, UNO-city (van de VN) en het parlementsgebouw. In een van de weekenden ben ik nog samen met onze 2 Spaanse huisgenootjes naar Budapest in Hongarije geweest!

De tijd in Wenen vloog voorbij. We spraken inmiddels allemaal goed Duits en keken uit naar de opleiding in Kaprun, want daarvoor waren we toch gekomen… Met de trein ben ik naar Kaprun gereisd. Bij het Jugendgästehaus aangekomen, waren daar al veel mensjes. Toen de kamers ingedeeld waren snel alles uitgepakt en op naar de ‘welkomstbijeenkomst’. Daar werden ons alle regels en het programma voor de komende 15 dagen meegedeeld. Vervolgens werden we in groepen gedeeld en kregen we te horen wie onze Ausbilder (opleider) zou zijn. In deze groep bleef je de rest van de opleiding. ’s Avonds was gelijk de eerste theorieles. Iedereen kreeg een multomap met inhoud van 10 cm! papier met theorie over lawinekunde, EHBO, geschiedenis, lesplannen, bewegingsleer, materiaalkunde en noem maar op.

De volgende ochtend begon de opleiding dan echt. Tijdens de praktijk lessen op de piste doorloop je het hele programma dat je straks ook met je cursisten moeten doen. Dus je begint bij het absolute begin van steppen met je board, glij- en evenwichtsoefeningen en rutschen. Ook werd ons een compleet nieuwe techniek van snowboarden aangeleerd. Alles werd vaak herhaald (wel beetje saai soms) en vooral je eigen kunnen werd geperfectioneerd. Dat moet ook wel, want je leerlingen kijken straks van jou af hoe het moet! Ook werd d’r veel aandacht besteed aan hoe je dingen uit moet leggen en regelmatig moesten we zelf voor leraar spelen.

Zo zag een dag tijdens de opleiding d’r ongeveer uit:

- 6:30 uur opstaan
- 7:00 uur ontbijt
- 7:45 uur skibus naar gletsjerbahnen
- 9:00 uur begin les
- 11:00 uur pauze
- 12:00 uur middag les
- 14:00 uur terug naar hostel
- 16:30 uur theorie 1
- 18:00 uur avondeten
- 19:00 uur theorie 2
- 20:30 uur vrij

Aan het eind van de eerste week kwamen de snowboard examens. Je doet examen in lesgeven, theorie, eigenvaardigheid (carven, ritme wissel en vrije afdaling) en schulefahrten (rutschen, guirlande (halve bochten aan elkaar gerijgt) en driftturn = geslipte bocht).

Voor het lesgeven en de theorie kon je niet zakken. Kreeg je hiervoor een onvoldoende, dan had je gelijk de volgende dag herkansing. Het eigenvaardigheid- en schulefahren examen is een ander verhaal. Iedereen krijgt een startnummer en je wordt beoordeeld door 3 examinators. Omstebeurten moet je naar beneden en om het te halen moet je voor 2 van de 3 afdalingen een positief resultaat hebben.

Nu het snowboarden achter de rug was, begon de skiausbildung. Net als met het snowboarden werd het skiën je ook weer vanaf het begin geleerd. Hoe werken die bindingen, oefeningen op 1 ski, daarna op 2 ski’s enz. Zowel het kinder- als het volwassenenprogramma werd doorlopen. Vooral de kinderonderdelen waren erg leuk. We leerden hoe je een kinderweide opbouwt en allerlei oefeningen waarbij veel fantasie gebruikt wordt. We hebben veel gelachen tijdens deze lessen!

Ook bij het skiën werd ons eigen-kunnen in de schulefahrten behoorlijk bijgespijkerd. Voor het examen moest je perfecte pflug en carven-grundstufe bochten kunnen maken (carven-grundstufe is nieuwe naam voor de bijstem-bochten).

De ‘ski-week’ vloog snel voorbij, met aan het eind natuurlijk weer examens. Ook nu weer theorie, lesgeven en schulefahrten. Gelukkig werd je eigenvaardigheid niet getoetst, zoals bij snowboarden wel het geval was. De 3 schulefahrten waren pflugbochten, carven-grundstufe in hele bochten en in een guirlande (dat zijn halve bochten aan elkaar gerijgt). Hiervan moest je weer 2 positief hebben om het te halen.

’s Middags na de ski-examens was de ‘prijsuitreiking’, oftewel kregen we te horen wie z’n dual-anwärter wel en niet gehaald had. Dat was echt een spannend moment. Uiteindelijk hebben van de 65 deelnemers 15 het niet gehaald. Die mogen allemaal in maart terug komen voor de ‘Wiederholungsprüfung’ om alsnog te laten zien dat ze het dan wel kunnen.

Achteraf gezien viel de opleiding heel erg mee. De sfeer tijdens de lessen is heel ontspannen, maar je moet wel goed met de lessen meedoen en altijd aanwezig zijn, anders gaat dat in je nadeel werken tijdens de examens. Tijdens de snowboard-ausbildung heb ik een klein ongelukje gehad. Op de laatste middag voor de examens kregen we freestyle les. Tijdens het springen van een 180 landde ik verkeerd, waardoor m’n schouder uit de kom vloog. Ben op de brancard naar beneden gebracht en vervolgens door naar het ziekenhuis. Gelukkig was d’r nix kapot in m’n schouder en hoefde ik ‘alleen maar’ 14 dagen met een mitella rond te lopen. Door dit ongelukje heb ik de snowboard examens gemist en de skiausbildung ‘met 1 arm gevolgd’. Gelukkig waren de ausbilders allemaal heel erg behulpzaam en heb ik het ski-gedeelte gehaald. Voor de snowboard examens moet ik in maart terug komen.

Alle opleidingen/cursussen zijn nu achter de rug, so Neukirchen there I come!
De eerste twee weken in Neukirchen waren erg rustig. Beetje bijkomen van de opleiding en de omgeving verkennen. Met de kerstvakantie in zicht kwamen er steeds meer skileraren. Elke dag stond nu ‘schulefahren’ op het programma, oftewel skiles voor skileraren. Samen met alle ‘Anwärters’ werd ons het hele reilen en zeilen van de skischool uitgelegd en werd er nog eens flink aan ons eigen kunnen gespijkerd. Na de opleiding dachten we wel te kunnen skiën… haha nee dus! In vergelijking met de meeste andere leraren voelde ik me maar een beginneling… Dus heb altijd trouw meegedaan met de ‘kurzschwung en tiefschnee’ trainingen!

En dan begint het ‘echte werk’! Als Anwärter begin je vrijwel altijd in Kinderland, dus bij de kindjes die voor het eerst op ski’s staan. Zodra een aantal kindjes een pizza kunnen maken (sneeuwpflug) wordt daar een groepje van gevormd en neemt een leraar die mee naar een andere oefenpiste. Ik kreeg al snel m’n eigen kids. Ze leerden snel, na een dag kon iedereen remmen en pflug bochten maken en al snel gingen we naar de sleeplift en verder.

Het eerste groepje dat je krijgt is errug spannend. Alles is nieuw voor je en je bent verantwoordelijk voor alles wat gebeurt! Gelukkig had ik al ervaring met het geven van skilessen (heb op een borstelbaan gewerkt), maar toch gaat in de sneeuw alles anders.
De ‘skischoolweek’ loopt van zondag tot vrijdag. Zondags beginnen we altijd met een bespreking. Daar krijg je te horen wat je de komende week voor groep krijgt, ‘Kinderland kindjes’ of gevorderden. Krijg je gevorderden, dan moet je bij het voorskiën aanwezig zijn en uit de kindjes die naar beneden skiën een stuk of 12 met het gelijke niveau kiezen. Das de eerste paar keer best lastig.

Per dag geef je 4 uur les, ’s ochtends van 10:30-12:30 uur en ’s middags van 13:30-15:30 uur. Meestal moet je in de middagpauze met een aantal kinderen ‘Mittagsbetreuung’ doen, dat houdt in dat je samen met die kids gaat eten in het kinderrestaurant. Daarvoor krijg je extra betaald, maar je hebt zelf geen moment rust. Elke dinsdag worden er groepsfoto’s gemaakt. Deze kunnen de ouders kopen, maar als skileraar krijg je d’r eentje! Heb er 12 in totaal en kijk d’r nog regelmatig naar! Echt een leuk aandenken! Verder is er elke donderdag ‘das Kinderrennen’, oftewel een slalomwedstrijdje. Heel officieel met startnummers en elektronische tijdmeting. Na afloop kwam dan de prijsuitreiking en het bezoek van Kogel-Mogel (das een levensgrote teddy beer en de mascotte van het skigebied).

Lesgeven aan kinderen is echt heel leuk, maar kan ook vermoeiend zijn, vooral als je beginners hebt. De meeste kids zijn heel spontaan en vertellen je allerlei verhalen en je maakt de leukste/gekste/raarste dingen mee. Bijvoorbeeld 3-jarige jochies die ‘verliefd op je worden’ of kinderen die niet meer willen stoppen met skiën omdat ze het zooooo leuk vinden. Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen, zoals zeurende ouders die niks goed genoeg vinden voor hun kind, of huilende kids die niet van ophouden weten. Aan het begin is het moeilijk om daar mee om te gaan, maar je wordt daar steeds handiger in. Vooral ‘Gummibären’ (die krijg je van de skischool) zijn een goed medicijn tegen traantjes ;-).

Naast skilessen heb ik ook veel snowboardles gegeven. Met snowboard maak je veel privé uren en geef je het meest aan volwassenen les. Een aantal keer heb ik een schoolklas of meerdaagse cursus gehad. Vooral de school uit Zeeland zal ik nooit vergeten, zoveel lol hebben we gehad!

Grote voordeel van dat je zowel ski- als snowboardles geven mag/kan is dat je altijd werk hebt, ook in de rustige weken en dat je veel afwisseling in je werk hebt.

Buiten het lesgeven om hoefden we ons ook niet te vervelen. Elke zondagavond gaven we van de skischool een show, met formatie skiën, freestyle en veel vuurwerk. Ook qua après-ski valt er genoeg te beleven. Op de dalafdalingen vind je 5 gezellige hutten en in het dorp zelf 3 Schirmbars. Daar waren we na afloop van de lessen vaak te vinden! ’s Avonds hingen we meestal voor de tv of gingen we naar de Alm-bar. Das een café/disco(tje) maar wel super gezellig!

Regelmatig zijn we ’s avonds wezen rodelen op de 14 km!!! lange verlichte rodelbaan. Das echt vet, vooral na een stuk of 10 Schnapps. Details over hoe je dan beneden komt wil je niet hebben ;-) Over Schnapps gesproken, aan het eind van een van de dalafdalingen vind je een heuze Schnappsbrennerij. Skileraren zijn een graag geziene gast daar en zonder een aantal Schnapps geprobeerd te hebben kom je daar niet weer weg! Verder wordt er in het hoogseizoen van alles georganiseerd door de plaatselijke VVV, zoals een fakkeltocht op oudejaarsavond, tubegleiten door de hoofdstraat, carnavalsoptocht, skitouren en NICI-kinderfeesten (dan komen alle vriendjes van Kogel-Mogel op bezoek).

Veel mensen hebben me gevraagd waarom ik nou voor Neukirchen gekozen heb (omdat ik eerst een contract in Hinterglemm had). Antwoord is omdat ik kennis wou maken met de Oostenrijkse cultuur en goed Duits wilde leren. Ik was bang dat vooral van dat laatste in Hinterglemm niet zoveel terecht zou komen. M’n Duits (met behoorlijke invloed van het Pinzgauerische dialect) gaat nu nagenoeg vloeiend. Ik heb veel Einheimischen leren kennen en zie nu in dat het leven in de bergen niet altijd even mooi is zoals het tijdens je skivakantie meestal lijkt. Een ander groot voordeel van een relatief klein/onbekend gebied is dat je veel persoonlijker behandeld wordt en dat je iedereen (en iedereen jou) van de pistendienst, liftmedewerkers en in de berghutten kent.

Aan alle leuke dingen komt een eind, zo ook aan mijn verblijf in Neukirchen en aan dit reisverhaal. Ik hoop dat alle toekomstige Oostenrijkgangers een beetje een beeld gekregen hebben van wat hun te wachten staat. Het afscheid nemen van alle mensen die ik daar ontmoet heb was niet echt makkelijk, maar komende winter ga ik voor een paar weken terug!

Ik wens iedereen succes met het aanmelden en wie weet tot volgende winter in Neukirchen!

Groetjes,

Annika Huizinga

Jules wilde iets anders!!!!

Tijd voor iets nieuws, tijd voor iets anders, dat waren de gedachten die ik in mei had van dit jaar. Door te surfen op het internet kwam ik vrij snel bij Travel Active terecht. Samen met een goede vriend van me heb ik de stap gezet en me aangemeld voor het restauratieproject in Altamura in het zuiden van Italië. Om de reis wat uit te breiden hadden we besloten dit te combineren met een meerdaags bezoek aan Rome. De bekende bezienswaardigheden: Sint Pieter, Trevi fontein, Colosseum, Spaanse Trappen, Paleis van onbekende Soldaat, Foro Romano etc; dat maakte toch wel onvergetelijke indruk.

Na Rome hebben we reis vervolgd richting Bari en Altamura, na een treintocht met flinke vertraging (jaja, in Italië kunnen ze dat ook goed) en overstappen, uiteindelijk toch aangekomen. Het onthaal was heel warm, we waren de eerste die aankwamen. We verbleven in een oud klooster wat later heeft gediend als bejaardenhuis. Natuurlijk is het geen 4 sterren hotel met alle luxe maar je moet er wel even aan wennen. Maar alles is wel netjes verzorgd. Er waren een 10 tal kamers waar iedereen kwam te slapen.

De dag erna kwamen de overige deelnemers ook één voor één binnen, natuurlijk is het dan kennismaken. Onze groep bestond dit jaar uit 2 nationaliteiten, n.l. Nederlanders en Amerikanen, aangevuld met de Italianen die het project leiden. De groep bestond ook uit verschillende leeftijden, de oudste deelnemer was 64 jaar en de jongste 18 jaar.

Na een bezoek aan de site, (de werkplaats waar de burcht stond) werd eerst begonnen met het wieden van onkruid. Maar vele handen maken licht werk natuurlijk. Het project is te omschrijven als het herstellen van een oude burcht, het project was dit jaar voor de 12de keer, en elk jaar gaan ze 2 stappen vooruit maar starten het jaar daarna weer 1 stap terug. Dit komt omdat het werk wordt gecoördineerd door een stichting die zichzelf moet bekostigen, het wordt niet gesubsidieerd door de overheid.

Dit jaar hebben we vier soorten werkzaamheden aangepakt, het herstellen van een oude muur, het maken van ramen in een grot voor het zonlicht, het leggen van een nieuwe vloer en als laatste het opnieuw aanleggen van de fundering voor de afvoer van het regenwater bij de toegangspoort. Persoonlijk heb ik het meest geholpen met het herstellen van een oude muur.

Allereerst zijn we begonnen met het afbreken van de muur die er stond, dit was ook niet echt meer een muur te noemen. Maar meer een berg met allerlei soorten stenen. Deze hebben we eerst uitgezocht, je had grote en kleine stenen, maar ook stenen van verschillend materiaal. Onze muur begon na het leggen van de fundering ook steeds meer vorm krijgen. Het had meer weg van een hele grote puzzel, een enkele steen moest een paar keer worden gedraaid zodat hij goed lag. Of er moest een stuk af, of weer op zoek naar een andere steen die wat beter paste.

In het begin dachten we vaak van hoe krijgen we dit voor elkaar, maar het was gewoon steeds zoeken naar een goede steen. Dat was eigenlijk de grote kunst en op den duur krijg je er wat meer handigheid in. Het einde van de 2de week naderde en zodoende kwam onze muur ook steeds meer tot het gewenste eindresultaat. Hierna hebben we nog wat meegeholpen bij de andere groepjes waar het einde ook steeds meer in zicht was. De laatste werkdag hebben we alles opgeruimd zodat ze komend jaar weer goed kunnen beginnen.

Rond 8 uur was er meestal ontbijt, het middageten was rond een uur of 1 ’s middags en het avondeten rond half 9 ’s avonds. Maar soms werd hier wel eens vanaf geweken, lag er maar net aan wat die dag gepland stond. Elke dag werd er ook verwacht dat 2 mensen ‘thuis’ bleven om mee te helpen in de keuken voor het bereiden van de lunch, diner en kleine huishoudelijke werkzaamheden.

Over het eten tijdens de 2 weken kan ik geen enkel minpuntje noemen, het was echt elke keer weer verrukkelijk. Veel pasta natuurlijk, maar toch elke keer weer net iets anders. Er stond ook een internationaal diner op het programma, er worden dan allerlei gerechten gemaakt door iedereen uit het land waar hij/zij vandaan komt. Aangezien we met veel Nederlanders waren was het natuurlijk niet zo moeilijk. Een degelijke hutspot met rookworst, ham/kaas taart, pannenkoeken en een heerlijke Hollandse appeltaart. De Amerikanen hadden voor een degelijke barbecue gezorgd. Om deze avond wat meer op te vrolijken werd het idee geopperd om ook wat entertainment tegenaan te gooien. Het is prachtig om met Amerikanen te spijkerpoepen, of met Italianen bingo te spelen. Met nog wat playbackacts was ook dit weer een avond om nooit te vergeten.

Aan alles komt een eind, dus ook ons verblijf in Altamura. De vertrektijd was voor iedereen anders, sommige reisden nog verder. Het is dan wel heel raar om afscheid te nemen, binnen korte tijd heb je sommige personen heel goed leren kennen. Er is een soort band ontstaan en gezamenlijk heb je natuurlijk een project tot een goed einde weten te brengen. Het afscheid viel me persoonlijk dan ook wel zwaar moet ik eerlijk bekennen.

Het is voor mij echt een onvergetelijke ervaring geweest, achteraf denk je natuurlijk waarom heb ik dit niet eerder gedaan. Ik ga zeker ook nog een keer terug, al dan niet voor het project. Het is toch mooi dat je over enkele jaren kan zeggen dat je hebt meegewerkt aan stukje restauratie van de burcht en dat dan het resultaat nog steeds zichtbaar is.

Al met al is het restauratieproject op vele gebieden een onvergetelijke ervaring geweest die ik iedereen die er voor openstaat kan aanraden!

Arrivederci !!!

Jules Hoeben

Lisette restauratiewerk avontuur

Na twee jaar werken bij een bank had ik het gezien. Ik wilde weg! Ik heb bewust ontslag genomen om te genieten van de zomer. Ik wilde heel graag alleen op pad, en aangezien ik een grote zwak voor Italië heb, ben ik gaan kijken wat ik daar kon doen. Ik hou niet van stilzitten en zie een land graag van dichtbij, zoveel mogelijk in een gemeenschap en zo min mogelijk als toerist. Dankzij Travel Active heb ik dat gevonden! Het project rond Masseria Jesce, van organisatie Synergie in Altamura.

Kevin van Travel Active heeft me informatie gestuurd en tips gegeven voor de heenreis. Na contact opgenomen te hebben met andere deelnemers heb ik de reis gepland en geboekt. Ik wilde een maand in Italië blijven, en dit project was een mooie start.

Opeens was het de ochtend van vertrek. Zenuwachtig dat ik was voor mijn eerste grote reis alleen! Maar zodra het vliegtuig vertrok voelde ik de vrijheid, en voor ik het wist zat ik in de bus in Napels, richting Altamura. De ontvangst was als een warm bad. We verbleven met alle deelnemers in Cappucini, het klooster aan de rand van Altamura. Daar, op de binnenplaats, maakte ik kennis met de andere deelnemers; Amerikanen, Canadezen, een Engelsman en enkele Nederlanders. De sfeer was meteen heel open en erg gezellig. Ik heb het woord gezellig proberen uit te leggen, later die week, maar dat is in het Engels niet in 1 woord te vangen.

Het landhuis waar we werkten ligt 10 minuten rijden buiten Altamura. Altijd weer een heerlijk ritje met de Volkswagen bus, 35 jaar oud, een heel oud U2 bandje, meeblerend, ramen open, warme wind en een brandende zon.

Werken op de oude wijze, met handen, hamer, houweel en geïmproviseerde wijsheid, was een verademing na 2 jaar een bureau en een computer. We hebben opgravingen bedekt van het vorige project, een vloer in 1 van de grotten vlak gemaakt, cement gemaakt en gestort in die grot, muren gebouwd met enkel stenen (moeilijker dan je denkt!) en terrassen recht gelegd in de tuin. Hoe trots was ik toen ik mijn hand in de pas gestorte vloer mocht vereeuwigen, naast de mozaïek die we erin hebben gemaakt!

Maar het is lang niet alleen werken in Altamura. Ons verblijf in Cappucini was een samenkomen van wereldburgers, met heerlijk eten, eindeloze gesprekken en discussies met een drankje op de binnenplaats en mooie uitstapjes naar steden en dorpjes in de buurt. De laatste nacht hebben we doorgebracht op het strand, en dat is me heel erg bijgebleven.

Eerst eten en zwemmen, dan drogen en wijn drinken bij een kampvuur, om middernacht zwemmen onder de sterren, slapen onder de sterren in een maanloze nacht die zo helder was dat je de witte zweem van de melkweg aan de hemel zag, en de zon op zien komen uit zee (ja uit zee, aan het Noordzeestrand zie je m alleen in de zee zakken). Tonio en Teresanna en hun vrienden en familie nemen je op in een gemeenschap en creëren de perfecte sfeer voor een authentieke Italiaanse ervaring.

De volgende dag zijn we allemaal vertrokken. Velen weer naar huis, anderen verder op reis, zoals ik. Ik heb ruim 2 weken gereisd langs Rome, Genoa, Milaan en Bologna, om in Ancona over te steken naar Croatië, waar ik nog een week ben geweest voor een bruiloft van een vriendin. In die weken heb ik contact gehouden met alle deelnemers; alle doorreizers mailden hun verhalen naar de rest. Ik heb vrienden over de hele wereld gemaakt, sommigen spreek ik nog. En nog altijd als ik aan Cappucini en al die fijne mensen denk voel ik weer de warmte en gezelligheid en het enthousiasme van de organisatie en alle deelnemers. Met z'n allen hebben we er een fantastische ervaring van gemaakt, en ik denk er serieus over om nog eens naar Altamura te gaan. Al is het maar voor het eten. Of voor de vrienden die ik in Altamura heb gemaakt. Of voor nog zo'n strandnacht. Alles, eigenlijk…

Eenmaal thuisgekomen ben ik opgegaan in de laatste zomerdagen, al was er teveel regen. Alles werd weer te snel normaal. Ik heb nu weer een baantje en ben aan het sparen voor mijn volgende reis naar Australië en Nieuw-Zeeland. Langer, verder weg en hopelijk net zo leuk!

Lisette Derksen

Fien beleefde een geweldig avontuur

Fien vertelt over haar restauratie werkzaamheden in het mooie Frankrijk

Naar aanleiding van een geweldig avontuur dat ik beleefdein Frankrijk,wil ik jullie mijn reisverhaal (of toch een stukje daarvan) niet onthouden.

Na enkele zon, zee en strandvakanties vond ik dat het wel eens tijd was om de wereld te verkennen op een andere manier. Met een passie voor avontuur en honger naar nieuwe ervaringen spoorde ik het internet af. Zo kwam ik op de Work and Travel-site terecht die mijn enthousiasme nog meer aanwakkerde. Ik schreef me in voor het Restauratiewerk programma in Frankrijk. Stel je voor, kastelen en andere oude monumenten restaureren! Een week voor ik met de trein naar Frankrijk vertrok begon het wel een beetje te kriebelen. Wat staat me te wachten? Wat als het helemaal niet zo leuk is? Uiteindelijk besloot ik om gewoon alles op me af te laten komen en me in het avontuur te storten.

In het begin was ik eerder terughoudend, de andere deelnemers waren ook allemaal een beetje ouder dan mij. Maar uiteindelijk liep alles wel los en vond iedereen zijn plaatsje in de groep. Want dat waren we ook, een hechte groep. Wat ik het allerleukste vond was de combinatie van al het nieuwe: een nieuwe omgeving, nieuwe mensen (voornamelijk Amerikanen en de ongelofelijk lieve mensen van de organisatie) die later nieuwe vrienden werden, …

Ook het werk was nieuw, en ontzettend leuk en gevarieerd. De ene keer hakten we stenen uit een kerk, de andere keer legden we een weg of muur aan volgens de regels van de natuur. In de namiddag gebruikten we onze vrije tijd om de prachtige omgeving te verkennen. Zo zijn we op een dag met z’n allen richting Pont Du Gard gegaan (de oude Romeinse aquaduct), waar we kajaks huurden en een heel stuk de rivier af vaarden. Ondertussen speelden we kajak-spelletjes, hebben we gezwommen, genoten we van de zon, aten we onze picknick, … Het was een geweldige dag!

Uiteindelijk zaten de twee restauratieweken er op. Tijdens het afscheid werden er (e-mail)adressen uitgewisseld en namen we snel nog een aantal memorabele groepsfoto’s. Daarna heb ik samen met een Amerikaans meisje, dat het programma ook volgde en met wie ik nu nog steeds contact heb, nog een weekendje in Avignon doorgebracht, als afsluitertje zeg maar. Ik kan niets meer doen dan iedereen zo’n geweldige reis aanraden en ervaringen toewensen! Het is een exclusieve belevenis geweest waarmee ik veel internationale vrienden heb gemaakt. Ik grijp nog vaak terug naar de foto’s die een hele boel warme herinneringen bij mij oproepen. Hoewel ik van nature al vrij zelfstandig ben (maar wat totaal geen vereiste is!) is dit avontuur een persoonlijke overwinning die zeker voor herhaling vatbaar is…

Groetjes,

Fien

Stefanie genoot van Zwitserland

Mijn boerderij-avontuur in Zwitserland!

Vrolijk in het Duits babbelend sta ik met Anja, mijn gastzusje, op het station. We wachten op Heidi, Anja’s moeder en dus mijn gastmoeder. Ik ken Anja nog maar net, maar we praten alsof wel elkaar al een hele tijd kennen; over mijn reis van zeven uur, de boerderij, school, het leven in Zwitserland en het leven in Nederland, enz. Ondertussen kijk ik om me heen. Wat een mooie heuvels! Ze zijn niet eens zo heel hoog, volgens de gemiddelde Zwitser. Maar, voor mij als burger van een land zo plat als een pannenkoek, zijn ze veel hoger dan molshopen.

Na een tijdje komt Heidi de heuvel afgescheurd met de witte bus. Haastig stelt ze zich voor en verontschuldigd zich dat ze wat later is. Er waren nog klanten in de boerderijwinkel en die moesten geholpen worden. We laden mijn groot koffer en rugzak in het busje en rijden de heuvel op. We komen langs een paar boerderijen. Die zien eruit als een plaatje uit de reisgids. Luiken, groot en veel hout, dat zijn de steekwoorden. Na vijf minuten komen we in het gehuchtje Liebewil terecht. Dit ligt bovenop de heuvel en heeft rond de 30 huishoudens. Er is alleen één kleine winkel die buiten zaterdagmorgen maar één uur per dag geopend is. Een kerk of café is er niet.

Eenmaal op de boerderij aangekomen geeft Anja me een rondleiding door de, in mijn ogen, reusachtige boerderij. Ook wordt ik voorgesteld aan de aardige Bastian en de stille, rustige Tobias. De broers van Anja. Ik ontmoet Rueddi, mijn gastvader die net als Grossvati altijd in is voor een grapje. Ook ontmoet ik de lieve Grossmutti met haar verhalen over vroeger. Ik vind haar direct aardig. Op de boerderij ben ik niet de enige “Praktikant” zoals ze dat daar noemen: Mirka en Christoff uit Polen werken er ook.

Nadat we genoten hebben van het overheerlijk, typisch Zwitsers avondeten (ik ben blij, dat er nog vele zullen volgen) verzamelen we ons aan de zijkant van de boerderij. Met Bastian, Tobias, Christoff, Mirka en de hond Nathalie lopen we een stuk verder de heuvel op. Terwijl we over het pad met grind lopen praat ik met Mirka over onze familie thuis. Nathalie (afgekort Nette) zit een kat achterna en de jongens eten wilde aardbeien uit de berm. We gaan van de weg af, onder een schrikdraad door, de wei in. Daar vervolgen we onze weg terwijl we zorgvuldig de ”koeienvlaaien” mijden. We komen langs een korenveld en plukken ieder een strengel graan die we, als echte boerenjongens en boerenmeiden, in onze mond steken om er op te kauwen tijdens het lopen.

Als we bijna boven zijn staan we stil. Ik kijk eens goed om me heen. Voor me zie ik de zon langzaam achter de heuvels verdwijnen. Aan de andere kant zie ik in de verte de Jungfrau met haar witte, besneeuwde toppen. Ik haal diep adem en doe mijn ogen voor een moment dicht. Ik luister, maar ik hoor niets. Iedereen staat stilletjes te genieten, net als ik. Ik hoor alleen de vogels, die kwetteren. De wind, die zachtjes speelt met mijn haar. En verder, niets…. Langzaam open ik mijn ogen weer. Even denk ik dat ik droom, maar als ik in mijn arm knijp kom ik er al snel achter dat het de werkelijkheid is waarin ik me bevind. Een gevoel van intens geluk tintelt door mijn hele lichaam. Ik voel me zo vrij als de vogels in de lucht. “Dit is het!” denk ik. “Dit is hét Zwitserse boerenleven! Het grootse avontuur waar ik me zo op verheugd heb is nu dan echt begonnen. ”Zoals ik daar sta, samen met mijn nieuwe familie. Omringt door de prachtige, zuivere natuur weet ik“ dit word een vakantie om nóóit te vergeten!”

Stefanie Vogels

De laatste twee weken melk ik zelfs de helft van de koeien.

Boerderijwerk Zwitserland

De keuze voor Zwitserland was niet zo moeilijk. Ik wilde graag op vakantie zonder mijn ouders en het leek me een leuke ervaring om in het buitenland te werken. Bovendien was ik nog te jong voor een ander project via Travel Active. Ik vroeg een vriendin mee, Anne Maart, zodat ik niet helemaal alleen zou hoeven reizen en samen hebben we ons aangemeld. Een paar dagen later kreeg ik al bericht! Ik was geplaatst bij de familie Buchwalder in het dorpje Liesberg. Het was een biologisch bedrijf, ze hadden koeien, poezen en een hond, verbouwden fruit en hadden een kaasmakerij. Nadat ik telefonisch contact had gehad met de moeder van de boer kreeg ik de kriebels voor de reis al echt te pakken.

Twee maanden later begint het allemaal. Ik pak m’n tas in, wat nog een heel gedoe is, want welke broek zit nou lekker genoeg om in te werken? Op de dag zelf gaan we al vroeg weg. Anne Maart en ik reizen overdag en we doen er zo’n negen uur over. Als we in de laatste trein zitten, zijn we allebei heel erg zenuwachtig. We blijven het liefst zitten als we bij de juiste halte zijn. Met het hart in onze keel stappen we toch maar uit.

Na even wachten komt de vader(Sepp) van mijn boer aan. Ik ga met hem mee in de auto op weg naar de boederij. Het is best een eindje rijden en vooral het laatste stukje, omdat het een smal bergpaadje is. Als we er zijn, maak ik kennis met de rest van het gezin: moeder Ruth en boer Florian. Ook zijn er nog twee jongens die net als ik ongeveer een maand helpen op de boerderij. Verder is er de hond, Tina, die na veel blaffen bij mijn aankomst toch heel lief blijkt te zijn, en een heleboel poezen.Er zijn ook wat jonge poesjes en het is leuk om daarmee te spelen. De familie is erg gastvrij en ik voel me goed om m’n gemak. Een week na mijn aankomst komt Andrew terug van vakantie. Hij is in vaste dienst op de boerderij en hij komt uit Nederland. Hartstikke handig, want als ik er in het Duits even niet uit kom, kan hij me helpen.

In de loop van de dagen leer ik veel nieuwe dingen. Het begint met fruit plukken, daarna een weide hooien die erg schuin loopt, ik leer welke planten je in de weide kan laten staan en welke giftig zijn voor de koeien en er dus uit moeten. Ik leer om te werken met een zeis en hoe je een tractor repareert! Florian maakt ook kazen en daarmee staat hij op de markt in een dorpje verderop. Hij vertelt dat hij een week op vakantie gaat en dat er dus de volgende week een vervanger moet zijn op de markt. Hij vraagt of ik het wil doen. Het lijkt me leuk, maar ik twijfel wel.

In het gezin praten ze nu Hoogduits voor mij en dat gaat me goed af. Maar de rest van de mensen hier praat Zwitsers-Duits. Het is echt ontzettend moeilijk om te verstaan. Florian stelt voor dat ik gewoon meega om te kijken wat ik ervan vind en daarna beslis. Het is heel gezellig op de markt en we besluiten dat Ruth mij volgende week kan helpen.

Wat ook heel bijzonder is, is het melken van de koeien. Ik word de stalhulp en dat houdt de eerste dag in dat ik alles schoonmaak wat er gebruikt wordt (denk aan: melkmachines, melkbussen). De tweede dag vraagt Florian of ik ook een koe wil melken. Ik zeg dat ik dat nog niet durf. De beesten zijn namelijk hartstikke groot en bewegen best wel. Het is best spannend om daar op zo’n krukje met één poot tussen te gaan zitten. Een paar dagen later is het dan toch zover. Ik ben een beetje over m’n angst heen en ik ga wat onwennig tussen de koeien zitten. Florian legt uit wat ik moet doen en ik probeer het. Na een paar keer proberen krijg ik m’n eerste straaltje melk uit de uiers! De dagen erna gaat het steeds beter en raak ik helemaal over m’n angst heen. De laatste twee weken melk ik zelfs de helft van de koeien en ik vind het heel leuk om te doen.

Wat is Zwitserland zonder jodelen? Dus ga ik mee naar een heus jodelfeest! Ik ga met Ruth en Sepp en als we aankomen lijkt het alsof we in de middeleeuwen zijn beland. Het is ontzettend klein, en werkelijk alles is van hout. Er hangen bloemen aan de houten stammen en er lopen jodelers rond in klederdracht. Het is heel leuk om te zien, maar stiekem moet ik er wel wat om lachen. Als het jodelen begint sta ik versteld van wat het eigenlijk is. Mannen die ontzettend hoog kunnen ‘zingen’ en dan in een heel hoog tempo wisselen van kopstem en gewone stem.

Als ik na een maandje weer weg ga, moet ik huilen. Ik heb het zo ontzettend leuk gehad en de familie was zo gastvrij, dat ik het moeilijk vind om afscheid te nemen. Ik heb heel veel geleerd en gedaan en zo ontzettend genoten van dit leven. Ik had hartstikke graag nog veel langer gebleven.

Groetjes, Noor Bosch

Raoul heeft in beide landen deelgenomen aan het boerderijwerk programma!

Boerderijwerk Zwitserland en Noorwegen

Aangekomen in Zwitserland
Na enkele leuke vakanties in Zwitserland te hebben doorgebracht, leek het mij erg leuk er in de zomer aan de slag te gaan als vakantiebaantje. Zodoende kwam ik afgelopen zomer voor 2 maanden in Zwitserland, op een boerderij in Fiesch (Wallis). Zon, bergen, bier en nog wat bijverdienen, wat wil je nog meer! Mijn gastgezin bestond uit de man (Willie) en vrouw (Brigitte) van ongeveer 50 jaar en drie uitwonende dochters. We woonden in een groot appartement in het centrum van Fiesch, op ongeveer 15 kilometer van de boerderij vandaan. Overigens is dit niet gebruikelijk, de meeste boeren wonen op de boerderij zelf. Brigitte werkte ‘s avonds in de pizzeria en kon Nederlands verstaan door alle Nederlandse gasten die hier in de winter zijn, wat soms goed van pas kwam, omdat mijn Duits in het begin nog niet helemaal perfect was.

Het werk in Zwitserland tijdens de zomer bestaat vooral uit hooien en kleine klusjes rond de boerderij zoals het omzagen van bomen, uitmesten van de stallen, de machines onderhouden en hooibalen stapelen. De boer werkte ‘s ochtends altijd op het gemeentehuis, wanneer ik kleine klusjes in en om de boerderij met een vriendelijke fransman deed. Hij kwam er al voor de 5e keer als working guest, en ‘s middags gingen we met zijn drieën op pad, of met de hele familie en vrienden hooien.

Sterke familiebanden in Zwitserland
In Zwitserland zijn de familiebanden op het platteland zeer sterk. Als er gehooid moest worden, werden alle vrienden en familie die vrij waren ‘s ochtends gebeld, en ‘s middags gingen we met z'n allen na een uitgebreide picknick hooien. Het hooien in Zwitserland heeft heel wat meer voeten in de aarde dan in Nederland, soms was het zo steil dat je amper kon staan waar gehooid moest worden! Maar zoals ze zeggen, vele handen maken licht werk! Over het algemeen was het hard werken, maar de vrije zondagen die we altijd met de hele familie doorbrachten maakten veel goed!

Typisch Zwitsers: koeiengevechten, bier en kaasfondue!
Een van mijn leukste momenten was denk ik toen we met zijn allen (vader, moeder, de 3 dochters+ hun vrienden & ik) naar de koeiengevechten gingen! Dit zal ongetwijfeld heel maf klinken, maar geen zorgen, dat was het ook. Ongeveer 150 koeien namen het tegen elkaar op, in een knock-out systeem met 16 koeien per ronde, waarbij er uiteindelijk een koe met de gouden koebel vandoor ging! De koeien die vechten zijn een speciaal soort vleeskoeien, die ook op de alp de hele zomer aan een stuk door met elkaar knokken. Het ging er behoorlijk hard aan toe, twee dieren van meer dan een ton die op elkaar in rammen, maar ze verwonden elkaar maar zelden. Typisch Zwitsers is dat bij gezelligheid bier hoort. Zowel bij de dieren op de alp, als bij de koeiengevechten, als op zaterdagmiddag wanneer de werkweek er weer op zat, werd er bier gedronken. Ook de bekende kaasfondue was vaak in overmaat aanwezig.

Volgende zomer terug naar Zwitserland
Ik heb zo’n geweldige zomer gehad in Zwitserland en bij de familie: ik had zo nog 2 maanden willen blijven, maar die krijg ik alsnog, want ik ga volgende zomer weer terug.

Noorwegen
Na het geslaagde Zwitserland avontuur besloot ik dat de universiteit nog een jaartje kon wachten en besloot ik een half jaar in de winter naar het hoge Noorden te vertrekken. Ik werd geplaatst bij een gezin in de buurt van Tromso (2000 km ten noorden van Oslo).

Mijn werkzaamheden hier zijn het verzorgen van de koeien, schapen, paarden en kippen. ‘s Ochtends vroeg eruit, 06.30 uur, om de dieren te voeren en daarna te melken. Meestal ben ik dan rond 10.00 uur klaar, waarna ik tot 17.00 uur vrij heb. Dan voer ik de dieren weer, waarna we gaan eten, om vervolgens van 19.00 uur tot 21.00 uur weer de dieren te voeren en te melken. Overdag ben ik 7 uur vrij, waarin ik min of meer kan doen waar ik zin in heb. Helaas heb ik zelf geen rijbewijs, en gaat er maar 1 keer per dag een bus, dus het is soms wat lastig ergens te komen.

Paardrijden en skiën in m’n vrije tijd
Over het algemeen is er genoeg te doen op de boerderij, of als ik rustig aan wil doen, staan hier rond de 200 films en een laptop. Tevens hebben ze rond de 15 paarden die bereden worden, en is er een flinke berg direct achter het huis, waarop ik al de nodige kilometers op het paard en op de ski gemaakt heb.

Tradities in Noorwegen: rijstepap en Noorse pannenkoeken
De noren zijn over het algemeen erg aan hun tradities gehecht. Elke zaterdag eten we bijvoorbeeld een soort traditionele rijstepap en zondags kun je veel dingen hier niet doen. Tijdens je verblijf in Noorwegen zul je veel nieuwe dingen proeven, soms lekker, soms niet lekker. Voorbeelden van dingen die ik nog niet eerder had gegeten: eland, rendier, paard en allerlei nieuwe soorten vis. Ook kwam de buurman laatst langs met traditionele Noorse pannenkoeken, die zijn vrouw vers had gebakken.

Verschillen tussen Zwitserland en Noorwegen
Ik zal tevens een aantal verschillen tussen Noorwegen en Zwitserland toelichten. Zwitserland is heel sociaal wat betreft je contacten. Iedereen die je ontmoet, verwelkomt je hartelijk en zal je de volgende keer ook direct weer herkennen en aanspreken. Ik voelde me na een maand een volwaardig familielid, en zo werd ik ook behandeld. De zondagsuitjes en het hooien met de hele familie en alle vrienden is typisch Zwitsers, maar ook boeren helpen elkaar bijvoorbeeld bij het hooien. In Noorwegen is men vaak wat afwachtender. Maar als mensen elkaar kennen, hebben ze veel voor elkaar over. Iets anders waar je in Noorwegen goed over na moet denken is dat de afstanden heel groot zijn. Soms is het wat lastig om ergens te komen Een laptop is daarom handig, zowel voor het contact met het thuisfront, als voor informatievoorziening en ontspanning.

Duits in Zwitserland en Engels in Noorwegen
Wat de taal betreft, in Noorwegen spreekt iedereen Engels, vaak ook de al wat oudere mensen. Het Noors heb ik ervaren als goed te leren als Nederlander. In Zwitserland wordt over het algemeen veel minder Engels gesproken, door de wat oudere mensen al helemaal niet. De Zwitsers zelf spreken een onverstaanbaar dialect (het Schweizer-Deutsch), wat erg lastig te begrijpen is, maar iedereen spreekt ook gewoon Duits en mijn ervaring is, dat als ik erbij was, iedereen dat onderling ook sprak. Met een paar jaar Duits kun je je prima redden.

Mijn persoonlijke ervaringen
Dit alles is uiteraard gebaseerd op persoonlijke ervaringen, al heb ik geprobeerd het zo objectief mogelijk weer te geven. Persoonlijk denk ik dat Zwitserland voor beginnende reizigers beter zal bevallen, omdat je minder op jezelf bent aangewezen, en de overgang van thuis naar een compleet nieuwe situatie wat kleiner is dan naar Noorwegen het geval zal zijn. Aan de andere kant, als je meer ervaren bent in het reizen en je echt op jezelf wilt leren leven, maar toch binnen een gastgezin, zal Noorwegen beter bij je passen. Mocht je vragen hebben of contact met me willen hebben, de laptop staat altijd aan. Vraag maar raak!

Iedereen, waar je momenteel ook zit of waar je ook heen gaat, een zeer prettige tijd toegewenst!
Raoul van Maarseveen
Noorwegen

Hilde leerde 21 koeien goed kennen!

Het idee spookte al enkele jaren door mijn hoofd, ik wil zoveel mogelijk ervaringen opdoen, me niet bij één beroep of visie houden. Werken op een boerderij in Noorwegen ... een leuke manier om een andere ervaring op te doen, een graantje mee te pikken van de Noorse cultuur/natuur en het boerderijleven.

Ik schreef me in voor het programma en had snel contact met een boerderij uit Agdenes. Ik las de informatie die ik kreeg ... ...maar wat moest ik verwachten van het boerderijleven? Het enige dat ik zeker wist was dat ik hard zou moeten werken, in de natuur zou leven en kalfjes hielp grootbrengen.

Ik vertrok met goede moed en had een fantastische ervaring! Ik arriveerde met de sneeuw en vertrok met alles in volle bloei. Op de boerderij hadden ze 21 koeien ... elk met een eigen naam!Zowel de boer als de boerin hadden een job buitenshuis zodat ik de boerderij op mij nam.

’s Morgens en ’s avonds was ik een drietal uren bezig met het melken en boerderijwerk. In het begin ging het een beetje stroef , de koeien moesten aan me wennen en ik aan hen, maar na enkele weken liet elke koe merken dat ze vertrouwen in me had. Naomi die een stapje opzij ging als ik haar een klopje op haar achterste gaf . Bea die me steeds een lik gaf als ze wat extra korrels wou. Zwartje die in de weide moeilijk kon wennen en korrels uit mijn hand at.

Natuurljk waren er ook koeien die het me soms moeilijk maakten, maar dan kwam de boer me helpen. Er werden 7 kalfjes geboren, ik gaf hun eerste flesje en leerde hen drinken uit de emmer.

Ik leerde met de tractor rijden, maakte omheiningen ...april had nog een late sneeuwbui en in mei kwam het groen naar boven. De koeien mochten de smaak van vers gras proeven en genoten van hun vrijheidin de natuur. Alles verluchten, de koeien naar binnen halen voor het melken en Litagod telkens begeleiden naar de weide omdat ze het niet goed wist. De kalfjes werden naar hun eigen plekje verhuist in de vrije natuur, ik ging op jacht om de vaarzen hun nieuwe terrein te leren kennen en belandde zo met hen midden in het bos.

Het was fysiek zwaar: het klaarleggen van het eten en wegbrengen van het vuil ... meermaals heb ik zitten puffen en zweten, nooit heb ik het me beklaagd!

Na mijn thuiskomst denk ik nog vaak aan de koeien. Het was raar om terug te zijn, je werkt hard in je leven maar je voelt het fysieke verschil als je het dagelijks moet doen. Ik heb veel respect gekregen voor het boerderij leven want ik heb het aan de lijve mogen ondervinden. Je moet veel plannen om nog wat tijd voor jezelf over te houden. Vrienden voelen mijn respect voor de dieren. En als ik nu een koe zie, weet ik dat zij vriendschap geven en denk ik aan ... Litagod, Seppe en de andere koeien.

Groetjes,

Hilde Drees