Op het vliegveld...
Het is 15 augustus en ik sta lichtelijk zenuwachtig op Schiphol te wachten totdat mijn avontuur toch eindelijk gaat beginnen. Vandaag ga ik vertrekken richting Nieuw Zeeland om daar voor ongeveer een jaar lang rond te reizen en te werken. Even overvalt me de twijfel: ik ga nu dus echt voor een jaar weg van huis en laat alles achter. Wil ik dit echt wel? Waarom ben ik niet gewoon gaan studeren? Dan denk ik aan het avontuur dat op me wacht en de unieke ervaringen die ik ongetwijfeld ga opdoen en de twijfel verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dan wordt mijn gate geopend en voor ik het weet zit ik in het vliegtuig op weg naar Nieuw Zeeland. Gelukkig ben ik niet alleen, omdat ik met een groepsvlucht reis. Samen krijgen we een tour door Singapore en Sydney, voordat we doorvliegen naar Auckland.

Aangekomen!
Na drie dagen reizen ben ik dan eindelijk op mijn bestemming aangekomen. Onmiddellijk maak ik al vrienden in de eerste dorm waar ik slaap en voor ik het weet vlieg ik richting Wellington, waar meer avontuur op me wacht. Na een leuke week daar vind ik dat ik genoeg geld uitgegeven heb en ga op zoek naar een baantje.

Een baantje!
Drie dagen later begin ik in een pakhuis, waar ik met andere backpackers kiwi’s controleer. Een saai baantje, maar je maakt veel uren en contacten. Nadat ik genoeg geld heb verzameld, reis ik weer verder. Ik koop een kaart voor een backpacker-bus, die me over beide eilanden rond voert. Zo gaat het een tijdje en al werkende reis ik rond over het noordereiland. Ik ontmoet ongelofelijk veel mensen van allerlei leeftijden, landen en culturen, iets dat veel indruk op me maakt. Van hen hoor ik ook tips over dingen die ik allemaal moet doen en langzaam begin mijn lijstje met “must-do- activiteiten” te groeien.

De Tongariro Crossing
Zo is er de Tongariro Crossing, een dagtocht van 17 kilometer door vulkanisch landschap. Dit is een tocht waar ik thuis al van hoorde, omdat deze ongelofelijk mooi is. En voor ik het weet sta ik rond een uur of 8 ’s ochtends aan het begin van deze tocht met een rugzak met eten en drinken en natuurlijk mijn camera. Vol goede moed begin ik aan de tocht. Gelukkig ben ik niet alleen, want een goede vriend vergezelt me. Ik heb veel geluk, want het weer is uitzonderlijk helder. Ik kijk met ontzag naar Mount Ngauruhoe (Mount Doom) die gigantisch hoog boven me uittorent. Maar langzaam klim ik en lijkt hij kleiner te worden, maar nog steeds net zo imposant. Als ik na een halfuurtje lopen achterom kijk, word ik beloond met een prachtig uitzicht, iets dat ik deze dag nog veel vaker zal zien. Gedurende de volgende uren klim ik langzaam omhoog, met enkele zeer steile stukken. Als ik uitgeput boven ben, word ik wel beloond met een werkelijk adembenemend mooi uitzicht. Ik geniet hiervan, terwijl ik weer op adem kom. Na de eerste helft van de dag geklommen te hebben, is het nu tijd om te gaan dalen. Ik daal af langs verschillende kratermeren en word beloond met opnieuw machtig mooie uitzichten.

Langzaam maar zeker komt ook het eind van de tocht in zicht, iets waar ik toch wel blij om ben. Het is een pittige tocht, omdat het toch nogal een afstand is en al het klimmen en dalen is toch wel vermoeiend. Het laatste uurtje van de dag wandel ik door een begroeid bos, iets heel anders dan het dorre en zanderige dat ik de hele dag heb gezien. Dan zie ik de bus en doodmoe, maar zeer tevreden stap ik in om weer verder te reizen.

De volgende maanden reis ik door beide eilanden en breng zelfs een bezoekje aan Stewart Island, het derde eiland. Ik zwem met dolfijnen, vaar door fjorden en wandel op gletsjers. Ik ontmoet veel mensen en ervaar de meest rare dingen, waaronder een schaap vangen en terug in zijn wei zetten. Ook zijn er natuurlijk tijden dat ik terug verlang naar huis, maar als ik dan werkelijk terug ga, vind ik het ergens ook jammer. Ik ben blij om weer terug in Nederland te zijn en om mijn vrienden en familie weer te zien. Maar tegelijkertijd mis ik het mooie Nieuw Zeeland, met haar vriendelijke mensen, mooie natuur en cultuur. Het is mijn tweede thuis geworden, een plaats waar ik zeker nog een aantal keer naar terug zal gaan. Tot die tijd zal ik genoegen moeten nemen met de ervaringen, herinneringen en foto’s die ik gemaakt heb. Maar die voldoen wel voor op een aantal jaar op zijn minst. En dan… terug naar Nieuw Zeeland!

Groetjes,

Irene van Montfort