Merel en haar avonturen op Summercamp USA

Merel vliegt uit: Camp USA!

2 Juni, het is dan eindelijk zo ver, mijn spannende reis begint en met tranen in mijn ogen neem ik afscheid van mijn ouders en vrienden. Na een lange vlucht en een spannende nacht in New York kom ik uiteindelijk aan op het piep kleine vliegveld van Burlington Vermont. Na nog eens een rit van twee uur door het pikke donker over verharde en onverharde wegen kom ik dan aan in de middle of nowhere dat Windridge Teela-wooket heet. Teela-Wooket, het summercamp dat ik de komende 11 weken mijn thuis zal gaan noemen. Teela-Wooket is een private summer camp dat in de top tien staat van beste tennis camps in de USA. Mijn job is het begeleiden van ‘mijn' kids, 6 per sessie, daarnaast ben ik lifeguard, volleybal coach en voetbal coach.

Als eerste meisje arriveer ik 's avonds laat op het donkere camp waar ik mijn eerste nacht alleen doorbreng in een houten cabin zonder glas in de kozijnen en een gemiddelde tempratuur van naar mijn idee -10 graden. Gelukkig ben ik te moe om mij ergens druk over te maken en val dan ook al snel in slaap. Ik begin met een week pre-camp waarbij ik de hutten schoonmaak, het kantoor opruim en opgeleid werd tot American lifeguard. De week er na is het tijd voor orientation, een super leuke week waarin we elkaar leren kennen en leren om te gaan met de regels van het camp. Deze week staat er ook een trip naar Boston gepland en we gaan met een echte gele school bus!!!

De kids die ik ontmoet zijn stuk voor stuk geweldig lieve kinderen uit 14 verschillende landen. Veel van deze kinderen gaan het hele jaar door naar kostscholen en vinden het geweldig om op camp eindelijk hun zelf te kunnen zijn. Met open mond sta ik te kijken wanneer er zelfs helikopters landen om kinderen af te zetten en blijkt het de normaalste zaak te zijn dat de kinderen arriveren in privé jets en limo's. Tijdens de twintig dagen dat de kinderen op camp zijn word er getennist, gevoetbald, paardgereden, gefeest en gespeeld maar met name gelachen.
Het eind van elke sessie zorgde voor dikke tranen bij iedereen, kinderen waarmee je 24/7, twintig dagen lang geleefd hebt, lief en leed gedeeld hebt gaan weer naar huis.

Elke week ben ik 1 dag en 2 nachten vrij, tijdens deze vrije momenten doen we van alles, al is feesten slapen en shoppen toch wel het meest populair. Gezamenlijk worden er ook trips georganiseerd naar bijvoorbeeld Montreal om heerlijk uit te gaan en te genieten van een andere omgeving. Samen met mijn 50 vrienden van over de hele wereld heb ik drie maanden lang gelachen, gesport, gefeest, gehuild en al het andere gekke gedaan. Na de grote party op de allerlaatste nacht van camp, wanneer de campers al naar huis zijn, heb ik met grote moeite afscheid genomen van 50 vrienden waarvan ik er heel veel nog vaak zal zien.

Nog een week New York heb ik voor de boeg, heerlijk de grote stad zien, de echte toerist uithangen en daarna weer naar ons heerlijke kleine kikkerlandje.
Het was een zomer om nooit te vergeten, in een heerlijke bubble die summer camp heet, een avontuur om verslaafd aan te raken. Een verslaving waar ik nog een keer aan toe mag geven want ik ben terug gevraagd!!!

Travel Active op Aussie Beach Event

Het enige echte Aussie Beach Event is voorbij. Afgelopen zaterdag was het dan zover. Medewerkers van Travel Active gingen richting Bloemendaal om reislustige avonturiers te ontmoeten bij de gezellige beachclub Woodstock.

Het was een dag vol zon, golven en timtamkoekjes. De informatiemarkt waar Travel Active aanwezig was, werd goed bezocht door mensen die op zoek waren naar de nodige reis inspiratie. Onze Travel Active medewerkers vonden het leuk om de bezoekers van het Aussie Beach Event te ontmoeten en hun kennis en ervaring te kunnen delen. Hopelijk hebben we mensen kunnen overtuigen om ook de stap te wagen en 'down under' een bijzondere reis te gaan maken! Ook de workshops waren een groot succes en aan het eind van de dag is iemand heel blij gemaakt met een camperreis voor twee personen naar Australië.

Ps.: Wil je meer foto's van het Ausie Beach Event zien, klik dan hier!

Heddy had een supertijd op de lange latten!

Heddy ging met het Work & Travel Programma van Travel Active naar Oostenrijk. Na het volgen van een taalcursus in Wenen gaf Heddy les in Hinterglemm. Lees hier haar ervaring:

Na het behalen van mijn VWO diploma heb ik besloten om Frans te gaan studeren in Groningen. Dit heb ik slechts zeven weken vol gehouden, omdat het onwijs tegenviel. Om mijn jaar toch nog zinvol te maken, besloot ik om er een jaartje tussen uit te gaan. Achteraf, de beste beslissing ooit... dus hierbij; mijn verhaal!

Op 25 november begon mijn avontuur. Ik ben begonnen in Wenen, waar ik een Duitse taalcursus heb gevolgd. Ik weet nog heel goed dat ik in het vliegtuig zat op weg naar Wenen en bij mezelf dacht; 'waar ben ik in godsnaam aan begonnen?' Aangekomen in Wenen was deze gedachte meteen weg en is ook nooit meer terug gekomen. In Wenen kregen we ‘s ochtends les en ‘s middags konden we culturele uitstapjes maken. We kregen les van een lief, oud vrouwtje, die vroeger ook skiles heeft gegeven. Ze wist dus wat ons te wachten stond en bereidde ons voor op het leven in de sneeuw. En natuurlijk ook op de Anwärter. Deze lessen waren erg gezellig. Na twee weken Wenen, Duits praten, drinken, eten, winkelen en Kingsen zijn we doorgereisd naar Kaprun.

Ook in Kaprun hebben we een leuke tijd gehad. We kregen hier overdag praktijk les en ‘s avonds na het eten hadden we theorie. Lijkt zwaar, ik zag er van te voren ook erg tegenop, maar achteraf viel het allemaal ontzettend mee. De theorie ging over o.a. Lawinekunde, EHBO en de skischool zelf. Overdag word er heel veel (hetzelfde) geoefend en de nadruk ligt vooral op het lesgeven van kinderen. In het begin zul je ook vooral aan kinderen lesgeven. Achteraf ben ik heel blij geweest met alles wat ik in die week heb geleerd, want ik heb alles later in het seizoen kunnen toepassen. Na een week moesten we examen doen, praktijk en theorie. De praktijk was iets lastiger, maar ook die heb ik gelukkig gehaald. Na een week herhalen, herhalen en herhalen, is dit ook goed te doen. Voor de mensen die niet geslaagd waren, was er een ‘Wiederholungsprüfung'. En deze is over het algemeen makkelijker, dus maak je geen zorgen!

Alle voorbereidingen zijn getroffen, dus nu op naar het echte werk. Bijna iedereen van de Anwärter ging ook (net als ik) naar Hinterglemm. Hier heb ik voor de skischool Snow&Fun gewerkt. En inderdaad, zoals je al aan de oh zo leuke skipakjes kan zien, Fun was er. Deze skischool was een van de grootste van heel Salzburgerland met in het hoog seizoen zo'n 150 leraren. Eén grote sneeuwfabriek dus en het begin weet je niet wat je overkomt. De eerste week in Hinterglemm is denk ik het zwaarste geweest van de hele winter. Want deze week kreeg ik meteen 14 kindjes achter me aan. En zoek het verder zelf maar uit, bedankt nog meneer Wolff, was erg fijn. Omdat je zo in het diepe wordt gegooid, leer je heel snel hoe alles werkt, hoe je (onder tijdsdruk) met kinderen moet werken en hoe je met ouders (!!) om moet gaan. Dus de tweede week ging gelukkig al veel beter.

Er is mij gevraagd om een bepaalde gebeurtenis die me is bijgebleven te vertellen. Maar helaas, helaas, die heb ik niet. Er is zoveel gebeurd, ik kan achteraf heel moeilijk alles navertellen aan mensen. Maar wat ik kan zeggen is dat ik in Hinterglemm een hele leuke tijd heb gehad en natuurlijk zijn er dingen die niet leuk zijn. Zoals het bellen van de pistenrettung bij een ongeval, kinderen die niet ophouden met huilen (hoe lief je ook bent) en ouders die soms heel vervelend en onbegripvol kunnen zijn. Maar het is zo leuk om te zien dat kids in het begin van de week niet bij papa en mama weg willen en aan het eind van de week willen ze niet meer bij jou weg. En natuurlijk de apres-ski, ik denk niet dat ik dit nader hoef te verklaren. Ik heb voor Hinterglemm gekozen voor de apres-ski en vooral de Nederlandse sfeer. Ik heb Marco en Guus gewoon elke dag kunnen horen. Ik wilde gewoon heel veel lol, Fun dus. En dit is zeker gelukt, met dank ook aan iedereen die ik heb leren kennen in Oostenrijk en vooral mijn allerliefste kamergenootjes!

Achteraf ben ik erg blij dat ik even weg ben geweest. Ik weet niet of ik veel intelligenter ben geworden na een half jaar (afgezonderd) in de bergen, maar ik heb zeker meer ervaring met mensen en kinderen. Dus ik ben nu erg gemotiveerd om te studeren. Ik ben in september begonnen met Psychologie aan de Universiteit Utrecht. Met de bedoeling om mijn master in kinderpsychologie te gaan doen. Maar ik ga deze winter sowieso een paar weken terug naar Hinterglemm!

Voor iedereen een aanrader!

Groetjes Heddy

Een superverhaal van Annika's mega ervaring in Oostenrijk!

Annika ging met het Work & Travel Programma van Travel Active naar Oostenrijk en werd daar ski-juf! Lees hier het verhaal over haar mega ervaring in Oostenrijk!

Toen ik 8 jaar oud was zei ik altijd al dat ik later ski-juf wilde worden. Dat leek me echt het einde......en dat is het ook!

8 november '05 vertrok ik vanaf Münster met het vliegtuig naar Wenen. Daar heb ik een 2-weekse taalcursus gevolgd. Deze cursus werd gegeven door een aardige vrouw die zelf ook skilerares geweest is, dus ze wist waar ze het over had en kon ons veel vertellen over wat ons te wachten zou staan. Tijdens de lessen werd o.a. de theorie voor de Anwärter-opleiding behandeld (alle nieuwe begrippen) en hebben we de grammatica en werkwoordsvormen nog eens goed doorgenomen. Maar de nadruk lag toch op het praktisch bezig zijn met de taal, dus veel Duits praten en schrijven zodat het je eigen wordt. En dat laatste is ook goed gelukt!

De lessen waren altijd 's middags, dus 's ochtends hadden we alle tijd om de stad te bekijken. Wenen is de stad van Mozart en Sissi, genoeg te zien dus! Aanraders zijn Schloss Schönbrunn (waar Sissi gewoond heeft), de Tiergarten, het Natuurhistorisch museum, UNO-city (van de VN) en het parlementsgebouw. In een van de weekenden ben ik nog samen met onze 2 Spaanse huisgenootjes naar Budapest in Hongarije geweest!

De tijd in Wenen vloog voorbij. We spraken inmiddels allemaal goed Duits en keken uit naar de opleiding in Kaprun, want daarvoor waren we toch gekomen... Met de trein ben ik naar Kaprun gereisd. Bij het Jugendgästehaus aangekomen, waren daar al veel mensjes. Toen de kamers ingedeeld waren snel alles uitgepakt en op naar de ‘welkomstbijeenkomst'. Daar werden ons alle regels en het programma voor de komende 15 dagen meegedeeld. Vervolgens werden we in groepen gedeeld en kregen we te horen wie onze Ausbilder (opleider) zou zijn. In deze groep bleef je de rest van de opleiding. 's Avonds was gelijk de eerste theorieles. Iedereen kreeg een multomap met inhoud van 10 cm! papier met theorie over lawinekunde, EHBO, geschiedenis, lesplannen, bewegingsleer, materiaalkunde en noem maar op.

De volgende ochtend begon de opleiding dan echt. Tijdens de praktijk lessen op de piste doorloop je het hele programma dat je straks ook met je cursisten moeten doen. Dus je begint bij het absolute begin van steppen met je board, glij- en evenwichtsoefeningen en rutschen. Ook werd ons een compleet nieuwe techniek van snowboarden aangeleerd. Alles werd vaak herhaald (wel beetje saai soms) en vooral je eigen kunnen werd geperfectioneerd. Dat moet ook wel, want je leerlingen kijken straks van jou af hoe het moet! Ook werd d'r veel aandacht besteed aan hoe je dingen uit moet leggen en regelmatig moesten we zelf voor leraar spelen.

Zo zag een dag tijdens de opleiding d'r ongeveer uit:

- 6:30 uur opstaan
- 7:00 uur ontbijt
- 7:45 uur skibus naar gletsjerbahnen
- 9:00 uur begin les
- 11:00 uur pauze
- 12:00 uur middag les
- 14:00 uur terug naar hostel
- 16:30 uur theorie 1
- 18:00 uur avondeten
- 19:00 uur theorie 2
- 20:30 uur vrij

Aan het eind van de eerste week kwamen de snowboard examens. Je doet examen in lesgeven, theorie, eigenvaardigheid (carven, ritme wissel en vrije afdaling) en schulefahrten (rutschen, guirlande (halve bochten aan elkaar gerijgt) en driftturn = geslipte bocht).

Voor het lesgeven en de theorie kon je niet zakken. Kreeg je hiervoor een onvoldoende, dan had je gelijk de volgende dag herkansing. Het eigenvaardigheid- en schulefahren examen is een ander verhaal. Iedereen krijgt een startnummer en je wordt beoordeeld door 3 examinators. Omstebeurten moet je naar beneden en om het te halen moet je voor 2 van de 3 afdalingen een positief resultaat hebben.

Nu het snowboarden achter de rug was, begon de skiausbildung. Net als met het snowboarden werd het skiën je ook weer vanaf het begin geleerd. Hoe werken die bindingen, oefeningen op 1 ski, daarna op 2 ski's enz. Zowel het kinder- als het volwassenenprogramma werd doorlopen. Vooral de kinderonderdelen waren erg leuk. We leerden hoe je een kinderweide opbouwt en allerlei oefeningen waarbij veel fantasie gebruikt wordt. We hebben veel gelachen tijdens deze lessen!

Ook bij het skiën werd ons eigen-kunnen in de schulefahrten behoorlijk bijgespijkerd. Voor het examen moest je perfecte pflug en carven-grundstufe bochten kunnen maken (carven-grundstufe is nieuwe naam voor de bijstem-bochten).

De ‘ski-week' vloog snel voorbij, met aan het eind natuurlijk weer examens. Ook nu weer theorie, lesgeven en schulefahrten. Gelukkig werd je eigenvaardigheid niet getoetst, zoals bij snowboarden wel het geval was. De 3 schulefahrten waren pflugbochten, carven-grundstufe in hele bochten en in een guirlande (dat zijn halve bochten aan elkaar gerijgt). Hiervan moest je weer 2 positief hebben om het te halen.

's Middags na de ski-examens was de ‘prijsuitreiking', oftewel kregen we te horen wie z'n dual-anwärter wel en niet gehaald had. Dat was echt een spannend moment. Uiteindelijk hebben van de 65 deelnemers 15 het niet gehaald. Die mogen allemaal in maart terug komen voor de ‘Wiederholungsprüfung' om alsnog te laten zien dat ze het dan wel kunnen.

Achteraf gezien viel de opleiding heel erg mee. De sfeer tijdens de lessen is heel ontspannen, maar je moet wel goed met de lessen meedoen en altijd aanwezig zijn, anders gaat dat in je nadeel werken tijdens de examens. Tijdens de snowboard-ausbildung heb ik een klein ongelukje gehad. Op de laatste middag voor de examens kregen we freestyle les. Tijdens het springen van een 180 landde ik verkeerd, waardoor m'n schouder uit de kom vloog. Ben op de brancard naar beneden gebracht en vervolgens door naar het ziekenhuis. Gelukkig was d'r nix kapot in m'n schouder en hoefde ik ‘alleen maar' 14 dagen met een mitella rond te lopen. Door dit ongelukje heb ik de snowboard examens gemist en de skiausbildung ‘met 1 arm gevolgd'. Gelukkig waren de ausbilders allemaal heel erg behulpzaam en heb ik het ski-gedeelte gehaald. Voor de snowboard examens moet ik in maart terug komen.

Alle opleidingen/cursussen zijn nu achter de rug, so Neukirchen there I come!
De eerste twee weken in Neukirchen waren erg rustig. Beetje bijkomen van de opleiding en de omgeving verkennen. Met de kerstvakantie in zicht kwamen er steeds meer skileraren. Elke dag stond nu ‘schulefahren' op het programma, oftewel skiles voor skileraren. Samen met alle ‘Anwärters' werd ons het hele reilen en zeilen van de skischool uitgelegd en werd er nog eens flink aan ons eigen kunnen gespijkerd. Na de opleiding dachten we wel te kunnen skiën... haha nee dus! In vergelijking met de meeste andere leraren voelde ik me maar een beginneling... Dus heb altijd trouw meegedaan met de ‘kurzschwung en tiefschnee' trainingen!

En dan begint het ‘echte werk'! Als Anwärter begin je vrijwel altijd in Kinderland, dus bij de kindjes die voor het eerst op ski's staan. Zodra een aantal kindjes een pizza kunnen maken (sneeuwpflug) wordt daar een groepje van gevormd en neemt een leraar die mee naar een andere oefenpiste. Ik kreeg al snel m'n eigen kids. Ze leerden snel, na een dag kon iedereen remmen en pflug bochten maken en al snel gingen we naar de sleeplift en verder.

Het eerste groepje dat je krijgt is errug spannend. Alles is nieuw voor je en je bent verantwoordelijk voor alles wat gebeurt! Gelukkig had ik al ervaring met het geven van skilessen (heb op een borstelbaan gewerkt), maar toch gaat in de sneeuw alles anders.
De ‘skischoolweek' loopt van zondag tot vrijdag. Zondags beginnen we altijd met een bespreking. Daar krijg je te horen wat je de komende week voor groep krijgt, ‘Kinderland kindjes' of gevorderden. Krijg je gevorderden, dan moet je bij het voorskiën aanwezig zijn en uit de kindjes die naar beneden skiën een stuk of 12 met het gelijke niveau kiezen. Das de eerste paar keer best lastig.

Per dag geef je 4 uur les, 's ochtends van 10:30-12:30 uur en 's middags van 13:30-15:30 uur. Meestal moet je in de middagpauze met een aantal kinderen ‘Mittagsbetreuung' doen, dat houdt in dat je samen met die kids gaat eten in het kinderrestaurant. Daarvoor krijg je extra betaald, maar je hebt zelf geen moment rust. Elke dinsdag worden er groepsfoto's gemaakt. Deze kunnen de ouders kopen, maar als skileraar krijg je d'r eentje! Heb er 12 in totaal en kijk d'r nog regelmatig naar! Echt een leuk aandenken! Verder is er elke donderdag ‘das Kinderrennen', oftewel een slalomwedstrijdje. Heel officieel met startnummers en elektronische tijdmeting. Na afloop kwam dan de prijsuitreiking en het bezoek van Kogel-Mogel (das een levensgrote teddy beer en de mascotte van het skigebied).

Lesgeven aan kinderen is echt heel leuk, maar kan ook vermoeiend zijn, vooral als je beginners hebt. De meeste kids zijn heel spontaan en vertellen je allerlei verhalen en je maakt de leukste/gekste/raarste dingen mee. Bijvoorbeeld 3-jarige jochies die ‘verliefd op je worden' of kinderen die niet meer willen stoppen met skiën omdat ze het zooooo leuk vinden. Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen, zoals zeurende ouders die niks goed genoeg vinden voor hun kind, of huilende kids die niet van ophouden weten. Aan het begin is het moeilijk om daar mee om te gaan, maar je wordt daar steeds handiger in. Vooral ‘Gummibären' (die krijg je van de skischool) zijn een goed medicijn tegen traantjes ;-).

Naast skilessen heb ik ook veel snowboardles gegeven. Met snowboard maak je veel privé uren en geef je het meest aan volwassenen les. Een aantal keer heb ik een schoolklas of meerdaagse cursus gehad. Vooral de school uit Zeeland zal ik nooit vergeten, zoveel lol hebben we gehad!

Grote voordeel van dat je zowel ski- als snowboardles geven mag/kan is dat je altijd werk hebt, ook in de rustige weken en dat je veel afwisseling in je werk hebt.

Buiten het lesgeven om hoefden we ons ook niet te vervelen. Elke zondagavond gaven we van de skischool een show, met formatie skiën, freestyle en veel vuurwerk. Ook qua après-ski valt er genoeg te beleven. Op de dalafdalingen vind je 5 gezellige hutten en in het dorp zelf 3 Schirmbars. Daar waren we na afloop van de lessen vaak te vinden! 's Avonds hingen we meestal voor de tv of gingen we naar de Alm-bar. Das een café/disco(tje) maar wel super gezellig!

Regelmatig zijn we 's avonds wezen rodelen op de 14 km!!! lange verlichte rodelbaan. Das echt vet, vooral na een stuk of 10 Schnapps. Details over hoe je dan beneden komt wil je niet hebben ;-) Over Schnapps gesproken, aan het eind van een van de dalafdalingen vind je een heuze Schnappsbrennerij. Skileraren zijn een graag geziene gast daar en zonder een aantal Schnapps geprobeerd te hebben kom je daar niet weer weg! Verder wordt er in het hoogseizoen van alles georganiseerd door de plaatselijke VVV, zoals een fakkeltocht op oudejaarsavond, tubegleiten door de hoofdstraat, carnavalsoptocht, skitouren en NICI-kinderfeesten (dan komen alle vriendjes van Kogel-Mogel op bezoek).

Veel mensen hebben me gevraagd waarom ik nou voor Neukirchen gekozen heb (omdat ik eerst een contract in Hinterglemm had). Antwoord is omdat ik kennis wou maken met de Oostenrijkse cultuur en goed Duits wilde leren. Ik was bang dat vooral van dat laatste in Hinterglemm niet zoveel terecht zou komen. M'n Duits (met behoorlijke invloed van het Pinzgauerische dialect) gaat nu nagenoeg vloeiend. Ik heb veel Einheimischen leren kennen en zie nu in dat het leven in de bergen niet altijd even mooi is zoals het tijdens je skivakantie meestal lijkt. Een ander groot voordeel van een relatief klein/onbekend gebied is dat je veel persoonlijker behandeld wordt en dat je iedereen (en iedereen jou) van de pistendienst, liftmedewerkers en in de berghutten kent.

Aan alle leuke dingen komt een eind, zo ook aan mijn verblijf in Neukirchen en aan dit reisverhaal. Ik hoop dat alle toekomstige Oostenrijkgangers een beetje een beeld gekregen hebben van wat hun te wachten staat. Het afscheid nemen van alle mensen die ik daar ontmoet heb was niet echt makkelijk, maar komende winter ga ik voor een paar weken terug!

Ik wens iedereen succes met het aanmelden en wie weet tot volgende winter in Neukirchen!

Groetjes,

Annika Huizinga

Michelle hielp in Italië mee aan het restaureren van een grot!

Michelleging methet Work & Travel programma van TravelActive naar Italië en hielp mee aan het restaureren van een grot! Lees hier hoe ze dat ervaren heeft!

'Restauratiewerk in Italië? Dat is echt niks voor jou!' Dit is wat ik vaak te horen kreeg als ik vertelde wat ik afgelopen zomer gedaan heb. Zelf vond ik het juist een hele uitdaging om in het buitenland iets te doen wat ik normaal gesproken in Nederland niet zou doen. Toen ik dan ook op de site van Travel Active het restauratieproject in Italië zag staan, wist ik gelijk: dat ga ik doen. Ik sprak geen Italiaans, ik kon niet restaureren en ik zou er alleen heen gaan. Een grote uitdaging dus!

Gelukkig hadden we in april met een aantal mensen een kennismakingsbijeenkomst gehouden in Utrecht. Met drie van hen heb ik ook de reis naar Italië geboekt, zodat we samen konden reizen. We vlogen op zaterdagochtend op Rome waar we keurig om 9 uur aankwamen. De drie dagen erna hebben we alle bezienswaardigheden in Italië bekeken en op de laatste avond hadden we afgesproken met vier andere Nederlanders die de volgende dag ook naar Altamura zouden gaan en met hen hebben we samen lekker pizza gegeten in een restaurantje.

In Altamura aangekomen werden we al opgewacht door een Nederlands meisje, Marieke, die daar al jaren kwam in de zomer. We waren in totaal met 13 Nederlanders, 7 Amerikanen en verder veel Italianen (organisatie, medewerkers Synergie, kokkin, familie etc). Eerste dag was wat bijslapen, spullen uitpakken, kennismaken en eten. De kokkin kookt echt verrukkelijk, echte Zuid-Italiaanse gerechten vol aubergines, kazen, tomaten, olijven en ténen knoflook en natuurlijk pasta, zelfgemaakte foccacia en tiramisu! Heerlijk!

We kregen een rondleiding door Altamura door onze begeleider Tonio. Altamura is een erg oud stadje en we konden overal de oude Romeinse elementen in herkennen en het is echt typisch Zuid-Italiaans: arm, klein, smal, scootertjes, mannen op straat, iedereen die uit z'n huis komt om ons te aanschouwen (buitenlanders! Ollandesi!), kleine jongetjes die constant campioni del mundo roepen, echt heel prachtig. Toevallig ook nog een bruiloft gezien, erg rijke mensen, dat zag er ook erg mooi uit. 's Avonds hadden we een barbecue en daarna mocht iedereen zijn muziek aanzetten en gingen we dansen in de tuin.

Jesce is het plaatsje waar we de restauratiewerkzaamheden deden. Jesce ligt aan de Via Appia van Rome via Napels naar Brindisi en Tarrento: de oude Romeinse handelsroute. Jesce was een handelsdorpje wat later verlaten werd. Er werd toen op het terrein een boerderij gebouwd die in de loop der jaren steeds uitgebreider werd. In de zestiende eeuw kocht een rijke familie de boerderij en maakte er een klein kasteeltje haast van. Is allemaal helaas nu erg vervallen en dit mogen wij niet restaureren, dit behoort tot de gemeente. Op het terrein zelf zijn de resten van de oude Romeinse huizen van voor Christus nog te herkennen en daar moeten we dan muurtjes maken van oude stenen om de mensen te kunnen laten zien hoe de huizen geweest zijn. Daarnaast zijn er een aantal grotten (waarvan één een kerk is, een grot met muurschilderingen en een altaartje) die gerestaureerd moeten worden. De grotten werden vroeger gebruikt als bewoning en als waterputten.

Er moesten vloeren gelegd worden van natuurlijke materialen, zand, lime etc, en ramen in gemaakt worden zodat er licht in de grotten zou komen. Buiten moest het terrein geplaveid worden en de waterleiding moest hersteld worden. Er was dus van alles te doen. Na een uitgebreide rondleiding moesten we aan de slag: een uur lang al het onkruid van het terrein met houweel en hark weghalen, dat werd dus blaren!

Ik zat in de groep die om de ramen in de grotten een soort put moet metselen met een dakje erop zodat dat esthetisch in het landschap staat, ofwel blokken zagen, hakken, metselen en nog meer zagen hakken en metselen. Het is nieuw werk maar op de oude manier. Een dag had ikgeholpen bij het bouwen van een drystone wall: een muur van alleen maar losse stenen zonder voegmiddelen. Dat was echt heel gaaf omdat die dus mooi bleef staan. Het is wel ontzettend heet in de brandende zon, dus ik liep alleen maar met pet en zonnebril op en veel zonnebrand opgesmeerd. We hadden wel een leuke groep Nederlanders samen en ook de Italiaanse begeleiders daar waren erg aardig en behulpzaam.

Ook zijn we een keer naar Matera geweest, dat is een plaatsje in de buurt waar de film Passion of the Christ opgenomen is en op de wereld erfgoed lijst staat. Het is daar ook echt prachtig! Op de vrije dag ging ik met een aantal Nederlanders een dagje naar het strand.

Op maandag ging iedereen weer naar huis. Ik ging zelf met twee anderen al vroeg, omdat we naar Napels zouden gaan en daar nog twee dagen bleven. Pompeii gezien, de Vesuvius, Solfatara en de stad zelf en toen was het tijd om echt weer naar Nederland te gaan. Al met al heb ik een super tijd gehad daar in Italië. Met de groep Nederlanders gaan we nog een reünie organiseren en ik heb er zelfs mijn vriend ontmoet. In Amerika ben ik altijd welkom om mijn mederestaurateurs te bezoeken en naar Jesce ga ik zeker ook een keer terug! Ik kan het echt iedereen aanraden om eens te gaan doen!

Steven wilde iets aparts doen en koos voor restauratiewerk in Frankrijk

Steven ging metWork & Travel Programma van Travel Active restauratiewerk doen in Frankrjk. Lees hier zijn ervaringen:

Van saaie strandvakanties hou ik helemaal niet. Ik wilde dit jaar eens iets aparts doen. Op internet vond ik toen de site van Travel Active. Het restauratieprogramma sprak me enorm aan. Ik heb toen meteen via internet geboekt en alles is netjes geregeld. De voorbereiding was ook erg leuk en ik werd goed geholpen door Travel Active. Veel informatie over de omgeving, reismogelijkheden en accommodaties heb ik van internet kunnen halen.

De mensen van de Franse organisatie waren erg vriendelijk. Persoonlijk stap ik niet zo snel op mensen af, maar daar ging het allemaal vanzelf. Vanaf de eerste avond trokken de deelnemers met elkaar op. Dat was erg gezellig en ik leerde veel mensen uit verschillende landen en culturen kennen. Al snel hadden we een hechte groep die 's middags en 's avonds veel met elkaar optrok.

De werkzaamheden waren niet moeilijk, maar af en toe wel zwaar. Ik heb vooral gewerkt aan de herbouw van een vestingwal. Verder heb ik nog enkele dagen archeologische graafwerkzaamheden gedaan in een 11de-eeuwse kerk. Dit was een erg spannende en bijzondere ervaring. We vonden bijvoorbeeld vloerdelen, potscherven, een sieraad en twee fossielen, waarvan ik er één mee naar huis mocht nemen!

Na het uitgebreide middagmaal kon je doen wat je wilde. Vaak ging ik dan met een groepje wat relaxen, ervaringen uitwisselen, jeux de boules spelen of naar het kasteel bovenop de heuvel. Vanaf daar had je een geweldig uitzicht over Saint-Victor-la-Coste en het dal, wat nooit ging vervelen. Je kon andere dorpen zien liggen, wijnvelden, bossen, de Rhône en le Mont Ventoux met zijn vuurtoren!

Een van de ervaringen die mij het meest is bijgebleven, is de nacht die ik heb doorgebracht in het kasteel. Op de nationale feestdag van Frankrijk ben ik 's nachts met twee Amerikanen de heuvel opgeklommen naar het kasteel. We wilden er gaan slapen en kozen (achteraf gezien niet zo slim) de kapel onder de toren. We hadden ons niet zo goed voorbereid. Ik sliep op een rieten strandmatje en een deken. Als kussen gebruikte ik een jack. De stenen vloer was keihard en ik had het erg koud.

De volgende morgen werden we alle drie om een uur of zes met rugpijn wakker. We zijn toen de heuvel afgerend en in ons eigen bed gaan liggen. Ik heb nog nooit zo lekker in een bed gelegen als dat uurtje.

Regelmatig krijg ik nog e-mailtjes uit New York en verschillende plaatsen in Europa. Het was moeilijk om afscheid te nemen van het project en de mensen. Het was dan ook een leuke en leerzame periode. Ik ben een stukje zelfverzekerder geworden. Alleen reizen betekent vrijheid, maar je bent ook op jezelf aangewezen. Je leert jezelf beter kennen. Het geeft een enorme kick als je weer veilig thuis bent. Verder ben ik veel internationaler gaan denken en heb ik gemerkt dat Nederland een heel speciaal land is waar we toch echt trots op mogen zijn. Ook ben ik minder materialistisch geworden. Ik besteed minder geld aan luxe artikelen. Ik spaar liever voor mijn volgende vakantie en een nieuw avontuur!

Steven Versluis

De Droomreis van Jolanda door Nieuw-Zeeland

Jolanda kon met het Work & Travel Programma van Travel Active haar droom verwezelijken. Lees hier Jolanda'sverhaalover haardroomreis door Nieuw-Zeeland.


Ik ben 11 jaar oud. We hebben een invaljuf in de klas. Ze is heel bijzonder, want ze heeft 9 jaar lang in een heel mooi land gewoond hier ver vandaan. Het heet Nieuw-Zeeland. Ze vertelt er mooie verhalen over en ik besluit; ooit ga ik naar Nieuw-Zeeland om het met eigen ogen te bekijken!

Nu, ongeveer 14 jaar later zit ik in het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland. Ik ben zo benieuwd! Na aankomst in Auckland word ik opgehaald en naar een hostel gebracht. De mensen hier zijn heel vriendelijk valt me meteen op.

Eigenlijk wil ik het liefst zo snel mogelijk de stad uit en de rest van Nieuw-Zeeland zien. Na de introductie van Travel Active, waarbij ik een bankrekening, tax file number voor belastingaangifte en Nieuw-Zeelandse simkaart voor m'n mobiele telefoon krijg ga ik de stad in. Al gauw vind ik de reis die ik wil gaan maken. Het is een busreis waarbij de buschauffeur ook je gids is. Tijdens de reis heb je de mogelijkheid om op veel plaatsen uit te stappen, wat langer te blijven en later je reis te hervatten. Ik kies de meest complete route, zodat ik er zeker van ben dat ik bijna alles van Nieuw-Zeeland zal zien.

Al een paar dagen later start mijn grote spannende reis. Ik beleef zo ontzettend veel! En doe zo veel bijzondere dingen! De oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland zijn de Maori's. In Rotorua zien we een indrukwekkende show van de Maori mensen en hun wijze van leven.

Verder is Nieuw-Zeeland erg bekend om zijn extreme sporten en ook ik waag me aan Black water rafting in de Waitomo grotten, Skydiven (parachutespringen) in Taupo en een wandeling over de Franz Josef gletsjer. Prachtig en heel spannend allemaal! Ik geniet met volle teugen.Natuurlijk moet er ook gewerkt worden en op het noorder eiland kom ik terecht bij een ontzettend lief gezin in Ohakune, waar ik paardenritten door de prachtige omgeving begeleid. Hier blijf ik in totaal 2 ½ maand om te werken voor kost en inwoning.

Vanaf hier loop ik ook de Tongariro crossing in het Tongariro National Park waar de 3 vulkanen Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe (Mt Doom) ver boven het landschap uitsteken. Hier is de film ‘The lord of the rings' voor een gedeelte gefilmd. Het wordt een prachtige, maar zware wandel, klim en klautertocht van 7 ½ uur over en langs de prachtige vulkanen.

Ook loop ik nog een tocht door het Abel Tasman National Park wat op het zuider eiland en aan zee ligt. Dit is weer een heel andere omgeving en wederom prachtig. Ik ben nogal een dieren liefhebber en ben helemaal onder de indruk van de zeldzame, wilde Yellow eyed pinguins die we zien. Verder zien we veel fur seals (zeehonden) en zelfs zeeleeuwen! We kunnen erg dichtbij komen en ik heb diep respect voor deze grote dieren.

Vanaf Kaikoura boek ik 2 trips. Met de eerste ga ik op zoek naar sperm whales (potvissen). Met een boot gaan we de zee op en zoeken op een plek waar het wel 1200m diep is. Een microfoon wordt in het water gehangen en met spanning wachten we af of de kapitein wat walvisgeluiden opvangt. Na een tijdje beweegt het water en komt er een grote rugvin boven en wordt er een grote straal water omhoog geblazen. Wat een grote dieren! De Potvis rust een tijdje uit en verdwijnt vervolgens weer de diepte in. Zijn staart steekt nog even boven water uit en daar gaat hij weer.

Met de tweede trip ga ik met dolfijnen zwemmen. We gaan de zee op met een boot om de wilde Dusky dolphins (donkergestreepte dolfijnen) te zoeken. Als we ze hebben gevonden trekken we snel een duikpak aan en gaan met snorkel en bril het water in. De dolfijnen komen nieuwsgierig bij ons kijken en zwemmen enthousiast snelle rondjes om ons heen. Wat is dit een prachtige ervaring! Hier zwem ik tussen een groep van ongeveer 150 wilde dolfijnen die vrijwillig met ons komen spelen!! Wie had dat ooit gedacht?

Na 4 maanden Nieuw-Zeeland zit ik weer in het vliegtuig en kijk terug op een heerlijke tijd. De aardige mensen van Nieuw-Zeeland, de enthousiaste, open reisgenoten, de goede begeleiding overal en het prachtige land hebben mijn reis tot een compleet succes gemaakt. Ik kom vast nog wel eens terug!

Groetjes,

Jolanda

Nora beleefde leuke avonturen op haar camp in Amerika!

Werken op een Summercamp in Amerika? Dat is wat Nora met het Work & Travel Programma van Travel Active gedaan heeft! Lees hierwelke avonturen zijn beleefd heeft:

Wat wil ik in de zomervakantie gaan doen?
In november 2008 begon ik na te denken over de volgende zomer. Wat wilde ik gaan doen? Eigenlijk wilde ik graag iets ‘nuttigs' gaan doen. Iets waarbij ik iets goeds kon doen voor een ander en waar ik zelf ook iets aan had. Ik ging op zoek naar reisorganisaties en kwam bij Travel Active terecht. Na even surfen stuitte ik op het Summercamp USA programma. Dit sprak mij wel aan en toen ik klaar was met lezen wist ik het: Dit wordt mijn zomervakantie!

Aanmelden voor het programma
Maar dan ben je er nog niet. Na nog een informatiebijeenkomst van Travel Active waar ze mijn laatste vragen hebben beantwoord, heb ik mij nog dezelfde dag opgegeven voor het programma. Het was nog best spannend of ik geplaatst zou worden. Niet omdat ik zo'n ontzettend ongeschikte kandidaat was maar omdat het dit jaar extreem lastig was om kandidaten te plaatsen. Door de economische situatie in Amerika, gingen veel Amerikaanse jongeren op zoek naar een baan als camp counselor en het aantal campers liep juist terug. Maar toen, in mei, werd ik gebeld door de camp director van mijn toekomstige werkplek! Na een lange telefonische sollicitatie was ik aangenomen op YMCA Camp Mohawk.

Here's to Camp Mohawk, Great fun at Camp Mohawk, Here's to Camp Mohawk. The BEST camp in the land!.... ( A Mohawk-song)

Het vertrek!
Op donderdag 18 juni vertrok ik dan echt. Afscheid nemen en dan maar op pad. Gelukkig vloog ik de heenreis met andere Travel Active kandidaten, dat was wel toch wel gezellig. We vlogen op JFK, New York. Daar aangekomen hebben we één nacht in een hostel geslapen en de volgende middag ben ik na de introductie van InterExchange, met de bus naar Litchfield, CT gegaan. De eerste morgen op het camp was ongelofelijk. Ik liep onze cabin uit en het uitzicht was onwerkelijk. Een beboste berg aan mijn linkerhand en een mooi meer aan mijn rechterhand, dit alles bekeken vanaf het balkon van een houten blokhut.

Professionele training
De week training vooraf, was een lange maar leerzame week. In die week kreeg ik zoveel informatie te verwerken dat ik echt begon te twijfelen of ik dit wel aan zou kunnen. Maar voor die twijfel was geen tijd, de kinderen waren al onderweg.

De kids komen aan!
Ik kan mij nog zo goed herinneren dat er over de walkie talkie werd gezegd 'The gates are now open'. De zenuwen gierden door mijn lijf. Het moment dat je de kinderen voor het eerst ontmoet, is vreemd maar na de eerste sessie weet je hoeveel je ze gaat missen als ze na twee weken weer naar huis gaan. Ik werkte als een senior counselor, meiden van 13-15 jaar en ik had 4 mede- senior counselors en een unit leader. Met deze meiden werken was echt een fantastische ervaring. Ik dacht van tevoren dat ik het niet zou kunnen, ik had ervaring met het werken met jonge kinderen, niet met pubers. Maar het is allemaal goed gekomen en wat een leuke tijd heb ik met hen gehad.

Collegaatjes
Ook met de mede-counselors en de unit leader was het super. Zij waren er op de momenten dat je het even niet meer alleen aan kon en op de momenten dat je je even niet met de campers hoefde bezig te houden.

S E N I O R S, S E N I O R S We are the Seniors and we are the best!, We are the Seniors and we are the best!.... ( Senior-song)

Paardrijlessen geven
Naast een general counselor was ik ook specialist counselor. Ik heb paardrijlessen gegeven, 3 à 4 uur per dag. Het was helemaal leuk om de hele dag met de paarden bezig te zijn en allerlei verschillende niveau's les te geven. Het was eerlijk gezegd ook wel lekker om even niet bij de meiden uit je cabin in de buurt te zijn. Soms zijn ze echt even té zeg maar en dan is een onderbreking helemaal niet erg! Naast het normale dagprogramma waren er ook leuke dingen geregeld voor het hele camp. Zo was er één keer per sessie een grote Dance, waarbij de jongens van het boyscamp uit de buurt werden uitgenodigd. En dan was er natuurlijk ook nog de talentshow en de laatste avond met het grote diner en speeches.

Elke sessie, week en dag was weer anders. Maar bijna allemaal even geweldig. Ik zeg bijna omdat er natuurlijk ook dagen zijn dat je er even niet zo'n zin in hebt. Dat het gezeur van de meiden in je cabin je echt even in het verkeerde keelgat schiet en die stomme muggen daar kun je op een gegeven moment ook wel zonder. Maar op het moment dat je van de meiden uit je cabin te horen krijgt dat ze het zo naar hun zin hebben en dat ze jou ook zo leuk vinden, dan ben je alles snel weer vergeten.

Een onvergetelijk avontuur!
Ik kan werkelijk iedereen aanraden om aan dit programma deel te nemen als je het leuk vindt om met kinderen te werken, een andere cultuur te ontdekken en een heleboel nieuwe vrienden te maken! Het is echt een unieke ervaring, een ervaring met een invloed die je niet verwacht en een ervaring die niemand meer van je afpakt.

Wat je op camp over andere mensen leert is ‘mindblowing'.
Wat je op camp leert over jezelf in een grote nieuwe groep is ‘an eyeopener'.
Wat je op camp leert over jezelf is ‘a life lesson'.
Dus ik kan nog maar één ding zeggen: GO FOR IT!!
Meld je aan bij Travel Active! De begeleiding is goed, persoonlijk en up to date. De voorbereiding is zo goed als het kan en ook tijdens je verblijf zijn ze er voor je.

Groetjes Nora Wagemaker